The place to be

En zo stellen we ons opnieuw de steeds terugkerende vraag: is een datingsite wel dé place to be om een lief te zoeken? Want soms heb je het echt helemaal gehad. De ervaringen van mijn mede vrijgezellen spreken boekdelen. Mijn eigen ervaringen jammer genoeg intussen ook.

Zo ben ik bijvoorbeeld al met open ogen in de woezenval gelopen. (Voor wie de woezenclub nog niet kent, verwijs ik met plezier naar volgende treffende omschrijving, vergeet ook zeker deel 2 niet te lezen.)

De 'Friends with benefits' aanbiedingen zijn talrijk. Sommigen gooien dat open en bloot in de groep. Eerlijk, daar geef ik nog de voorkeur aan, dat is tenminste duidelijkheid van in het begin. Bij anderen duurt het tot één of zelfs twee chatsessies alvorens de vraag opduikt. Nog anderen gooien het als 'laatste redmiddel' in een al lang verloren strijd.

Dus om al die gevallen uit te sluiten, betalen dan maar? De 'elite-datingsites' opzoeken in de hoop daar tenminste toch wat meer niveau tegen te komen? Ik ben (op dit moment?) niet bereid om er geld aan te geven. Ik blijf dus nog even koppig (tegen beter weten in?) met een gratis profiel rondlopen.

Eén van mijn vrijgezelle vriendinnen gooit het over een andere boeg. Ze laat de datingsites even voor wat ze zijn en probeert de goede oude koppeltechniek. Ik kijk nu al uit naar de volgende ladies night. Want het enige wat écht helpt in heel dit avontuur is het delen van dateleed. U weet wel, *sharing is caring*.

T(w)oo much too soon

En zo beste lezertjes hebben jullie alweer een maand moeten wachten op een blogje. Wat was het excuus deze keer? Hou jullie maar vast: ik had een lief. Een lief? Had? Twee keer ja dus. Geloof het of niet, na eerdere ietwat redelijk rampzalige pogingen tot daten, klikte het dit keer wonderwel met mijn nieuwste match. Hoera! Vlinderkes! Van twee kanten nog wel. Leuk! Super! 

Maar ook: paniek! Want hoe moet dat ook alweer zo een lief hebben? Je moet dan weer vertrouwen schenken en iemand heel dicht in je leven toelaten en zo. En plots zijn daar allerlei vragen, twijfels en emoties die boven komen. Herinneringen aan die vorige relatie die je zo hard geprobeerd hebt te vergeten. Dingen die zo heel herkenbaar zijn of juist zaken die heel anders gaan. En hoe pak je dat dan aan, zo mama zijn en daten tegelijk? Wanneer vertel je aan wie dat je iemand hebt leren kennen? Aan een paar vrienden die je zo eigenlijk een beetje 'in de steek' laat daar in vrijgezellenland? Aan je ouders die stiekem (en minder stiekem) heel hard hopen dat je iemand nieuw leert kennen en weer gelukkig wordt? Aan je buren die toch verdacht vaak diezelfde wagen voor de deur zien staan? Aan je ex? Aan je dochter die je toch vooral niet te vroeg wil laten kennis maken met want stel dat het weer misloopt? 

Pff, het is me wat! Na '100 weken' zou je er weer klaar voor moeten zijn. En ik voelde mij ook echt klaar, anders was ik in de eerste plaats niet beginnen daten. Maar er komt toch heel wat bij kijken. Dus proberen we er niet te veel over te piekeren en de dingen op zijn beloop te laten. Het rustig aan te doen, stap voor stap. Er over te praten, tijd nemen om elkaar beter te leren kennen. Dan merk je dat je toch niet zo goed matchte als eerst gedacht. Of geef ik het te snel op? Laat ik de paniek niet te veel de bovenhand nemen? Maar dan kom ik tot het besef dat als het de juiste man is, ik die paniek wel overwin. Dat we dat samen wel overwinnen. En dat was jammer genoeg niet het geval.  

Dus startten we het schooljaar opnieuw met ons tweetjes. Best weer even slikken.