Het was (g)een geweldig jaar

Einde jaar. Een tijd van terugblikken op.

• Op een prachtige februaridag in - hoe kan het ook anders – Parijs. In het gezelschap van de vriendin waarmee ik in augustus 'ons 20 jaar' vierde.
• Op kilometers lopen. Op Midzomernacht, mijn eerste 10 km. Apetrots was ik. 
• Op paperasserij in de nasleep van. Correspondentie met stadsdiensten, Vlaamse en federale overheidsdiensten. En de onvermijdelijke EOT.
• Op cultuur. Op mijn vriend Jan Fabre. Op Jan Hoet. Op Berlinde De Bruyckere. Op Alberto Garutti.
• Op veel tamtam in de media over ploetermoeders, de combinatie werk – gezin, scheidingen in reclamespots, ‘de opmars van alleenwoners’ en een magazine alleen voor alleenstaande ouders. Wat ben ik toch hip.
• Op het jaar van De Grote Schilderwerken die ik enkel dankzij hulp van een topteam tot een goed einde bracht.
• Op de festivalzomer. Met parels van vrienden parels van optredens bijwonen. Birdy, Blaudzun, John Newman, The National, Stromae. Je kon me zowaar spotten op de Gentse (kinder)Feesten.  En wat een gezelligheid op Parkies met ‘mijn’ Frank Boeijen.
• Op tripjes dicht bij huis. Op ontelbare fijne uitstapjes naar zee. Op een traditie(ge)wijs weekend Ardennen. Op een citytrip met Louanne naar onze hoofdstad.
• Op rekenen en tellen. Op voorzichtig leven en constant keuzes moeten maken. Maar ook op de eerste sommetjes van dochterlief.
• Op mijn blogjes hier en op mijn allereerste (gast)blog daar.
• Op mijn dochter die groeit en bloeit. Vijf jaar. Leerde lezen. Beoordeelde boeken in de Kinderjury. Creëerde kunstwerken om in te kaderen. Danste pas de chat. Prikte gaatjes in haar oren.
• Maar bovenal: op een jaar van vriendschap.

Bedankt vrienden om samen met mij het lief en leed van 2014 te delen. Een toast op jullie allemaal en heel graag tot in 2015 voor nog veel meer lief en (als het even kan) ietsjes minder leed. 

Pain is inevitable, suffering is optional

Bovenstaande titel is een citaat uit 'Waarover ik praat als ik over hardlopen praat' van Haruki Murakami. Een tijd geleden werd het mij aangeraden door een vriendin. Aangezien ik me had voorgenomen om een beetje te downgraden én om terug wat meer te lopen, de ideale literatuur voor dit moment. De korte inhoud schept hoge verwachtingen die helaas niet werden ingelost. Maar ik heb het met de glimlach gelezen en vreemd genoeg heb ik zin gekregen om zijn andere boeken te gaan lezen. Hij schrijft in dit boek immers over hoe hij het lopen nodig heeft om te kunnen blijven schrijven, een wisselwerking die ik volkomen begrijp.

De man heeft een indrukwekkend palmares marathons, triatlons en jawel, een ultramarathon (100km) in de benen. Ik zal het hem niet nadoen. Maar als hij schrijft over het starten met lopen op zijn 33 (hij is nu 65), het behalen van zelf gestelde doelen en het aftasten van (zowel mentale als fysieke) grenzen, begint het bij mij toch te kriebelen. Het interview dat ik (voor mijn werk) afnam van twee collega marathonloopsters, had ook al het één en ander in gang gezet. En zo fluistert er een stemmetje in mij: op mijn 40e een marathon lopen, zou dat niet mooi zijn?

Laat ik beginnen - in deze tijden van goede voornemens- om mijn jaardoel 2015 te stellen. Want zo'n sfeervol Midwinternachtrunnetje van 5 km, dat is best plezant, maar ook in 2015 10 km lopen, daar ga ik voor! Meteen een motivatie/herinnering om het lopen niet te laten vallen. Ik kreeg dan ook vandaag opnieuw felicitaties van mijn runtastic-app. Dat deed deugd! En kijk, ik heb zelfs nog energie over om er een stukje over te schrijven. Met dank aan Haruki voor de inspiratie.

 

System failure

De afgelopen weken voelde ik me zoals mijn Iphone (na de upgrade naar ios 8.1). Het liep niet meer zo vlotjes met de batterij en af en toe crashte er al eens een app. Het leek wel of mijn energiepeil iedere dag een beetje sneller zakte. ’s Avonds geraakte ik nog net op tijd in m’n zetel om weer op te laden. Veel meer viel er niet met me aan te vangen. Vroeger in bed kruipen en dus langer slapen, zoiets als de batterij opladen tot 100% en de stekker nog even in het stopcontact laten, dat hielp niet.

Overdag kon ik verschillende apps tegelijk draaiende houden, dat wordt ook ‘gewoon’ van je verwacht. Op sommige avonden liep ik echter al in het rood tegen dat ik Louanne van school moest halen. Maar hé, ik heb zo een kabeltje waarmee ik m’n Iphone snel even in de auto kan opladen, tot we toch al terug aan 40% zitten.

Het slechtste wat ik kon doen, was mijn runtastic-app uitschakelen. Dat spaart batterij. Nochtans is het een essentiële app die ik -hoe laag het energieniveau ook staat- draaiende moet zien te houden. Het is namelijk een magische app, ze gééft energie.

Want hoe vaak kan je dat? Jezelf iedere dag opladen om ‘gewoon’ de volgende vol te houden? Hoe lang kan je in of tegen het rood lopen? Ik had gehoopt tot tegen mijn weekje vakantie. Dan maakt het niet zo uit als je eens een dagje op 50% draait. Integendeel, door minder apps tegelijk te laten draaien, heb je ’s avonds nog verbazingwekkend veel energie over. Dat was het plan. Tot het systeem daar duidelijk anders over dacht en -zo maar in het midden van de nacht- letterlijk even doordraaide. ’s Ochtends schakelde ik die andere app in: de telefoon om hulp te vragen.  Meteen daarna stond ik mezelf toe om me -zo maar in het midden van de dag- tot 100% op te laden. Later in de appstore stelde men de diagnose: vertigo en kreeg ik de nodige tools mee om deze bug in de toekomst te bestrijden. Nu ga ik in full force voor de downgrade. 

Enig stuk

Nu we toch leestips aan het rondstrooien zijn. Een blad voor alleenstaande ouders? Een initiatief van de Gezinsbond voor 'gewone mensen in een bijzondere situatie'. Volgens hen 'een magazine vol energie en moed, dat inspireert en leidt, maar vooral de mooiste glimlach ontlokt'. Misschien moet ik er pas over bloggen als ik het gelezen heb maar ik vroeg alvast mijn gratis exemplaar hier aan: https://www.gezinsbond.be/enigstuk.