Pain is inevitable, suffering is optional

Bovenstaande titel is een citaat uit 'Waarover ik praat als ik over hardlopen praat' van Haruki Murakami. Een tijd geleden werd het mij aangeraden door een vriendin. Aangezien ik me had voorgenomen om een beetje te downgraden én om terug wat meer te lopen, de ideale literatuur voor dit moment. De korte inhoud schept hoge verwachtingen die helaas niet werden ingelost. Maar ik heb het met de glimlach gelezen en vreemd genoeg heb ik zin gekregen om zijn andere boeken te gaan lezen. Hij schrijft in dit boek immers over hoe hij het lopen nodig heeft om te kunnen blijven schrijven, een wisselwerking die ik volkomen begrijp.

De man heeft een indrukwekkend palmares marathons, triatlons en jawel, een ultramarathon (100km) in de benen. Ik zal het hem niet nadoen. Maar als hij schrijft over het starten met lopen op zijn 33 (hij is nu 65), het behalen van zelf gestelde doelen en het aftasten van (zowel mentale als fysieke) grenzen, begint het bij mij toch te kriebelen. Het interview dat ik (voor mijn werk) afnam van twee collega marathonloopsters, had ook al het één en ander in gang gezet. En zo fluistert er een stemmetje in mij: op mijn 40e een marathon lopen, zou dat niet mooi zijn?

Laat ik beginnen - in deze tijden van goede voornemens- om mijn jaardoel 2015 te stellen. Want zo'n sfeervol Midwinternachtrunnetje van 5 km, dat is best plezant, maar ook in 2015 10 km lopen, daar ga ik voor! Meteen een motivatie/herinnering om het lopen niet te laten vallen. Ik kreeg dan ook vandaag opnieuw felicitaties van mijn runtastic-app. Dat deed deugd! En kijk, ik heb zelfs nog energie over om er een stukje over te schrijven. Met dank aan Haruki voor de inspiratie.