Het loopvirus

Opgelet! Het lezen van deze blog kan besmettelijk zijn. Blijkbaar heb ik nog een paar individuen aangestoken met het loopvirus. Dat is wel fijn natuurlijk, zo groeit het groepje dat zich de Winterloop als doel stelt, worden er met plezier kinésessies gevolgd om weer paraat te staan en worden er vanuit luie ligzetels reisplannen mét loopschoenen gemaakt. Als we willen kunnen we elke week wel ergens met één of andere run meelopen maar als we dan toch moeten kiezen, gaan we hiervoor.

Scheldeloop

Verander eens van omgeving part II. Van Sint-Amands naar Mariekerke lopen (voor de duidelijkheid: niet Mariakerke dus!) is een makkie. Tussen al het groen door zie je de Schelde blinken en bij het ingaan van de laatste bocht toont ze zich in haar volle glorie. Nog even stretchen en dan neerploffen op een terrasje waar mijn fijn gezelschap alvast een aquarius bestelde. Kleef er nog een pasta à la Jeroen achteraan en week drie was voorbij voor ik het wist.

Lopen, lopen, lekker lopen!

Ik ben vlotjes in week drie beland en ben er oh zo trots op. Dankzij een gouden tip van een sportieve vriend zijn de hongeraanvallen na het lopen gestild. Een shake van bevroren vruchten (tropical mix! forest fruit!) met platte kaas, effectief en nog lekker ook. Hoe simpel kan het zijn?Intussen heb ik zelf ondervonden dat ook het omgekeerde werkt: eet een frozen yoghurt met fruitjes, liefst in lekker gezelschap, dan gaat het lopen eens zo vlotjes.

Ik train nu 'al' 27 minuten en zing luidop mee (de praattest, weet je wel). Gelukkig stoor ik er enkel de reigers mee, altijd trouw aanwezig tijdens mijn trainingen. Want Evi, geef toe 'baby baby' van Justin Bieber???

Eerste woordjes

Toen mijn meisje haar eerste woordjes brabbelde, was ik apetrots. Nu Louanne haar eerste woordjes schrijft, ben ik zo mogelijk nog trotser. En ontroerd. Zeker als ik zie wat voor haar nog steeds de belangrijkste zaken in haar wereldje zijn:

Roosje in een doosje

Gisterennamiddag met ons vier maanden jonge kitten Roosje naar de dierenarts voor een simpel spuitje. Piraat Louanne -recht van het circuskamp- staat paraat. Roosje zit braaf in haar mandje maar begint uiteraard in de wagen luid te janken. Louanne troost haar, twee meisjes samen op de achterbank.

Bij de dierenarts is het druk. Twintig minuten wachten is lang voor een vierjarige die wil - wat zeg ik, eist- dat haar Roosje uit het kooitje moet ‘want dat is zo zielig’. Het ooglapje van de stoere piraat verandert in een zwarte smurrie op haar handjes (en op mama’s kleed).

Dan is het onze beurt. Roosje is flink en Louanne verklaart trots ‘mama, ze weegt twee kilo’. Bij het spuitje lost Roosje een MIAUW waarop Louanne HARD in tranen uitbarst. Ontroostbaar is ze, haar Roosje die zo pijn heeft, dat wil ze niet. Roosje zelf zit al lang weer in haar mandje op weg naar huis als Louanne nog steeds nasnikkend en met besmeurd gezicht huiswaarts keert. ‘Ik wil nooit meer naar de dierenarts’. Ik kijk al uit naar de sterilisatie...

Delicatessen voor lopers

Ik begin het effect van het lopen al te voelen. Zou dat kunnen of is het puur psychologisch? Ik heb in ieder geval het idee dat ik het trampolinespringen met Louanne gemakkelijker en langer kan volhouden.

 

Conditie opbouwen en het mentale aspect zijn mijn hoofdredenen om te lopen. Gevolgd door de goesting en het plezier van het sporten. En ja, die paar kilootjes extra er weer af krijgen, zou een fijn neveneffect zijn. Maar als het blijft doorgaan zoals nu, gaat het eerder de omgekeerde richting uit. Want wat ik helaas ook merk, is dat ik meer eetlust heb. Eten dat ik doe en vooral… snoepen dat ik (weer) doe! Dus tips voor 'wat te eten na een loopje' zijn welkom. Vorige week smulde ik alvast van dit filmpje. Audrey! Parijs! Schoon!

The real thing

Yep yep, vanaf nu loop ik -zoals zovelen- in het gezelschap van Evi. Even wennen want ik begon mijn eigen chrono-app al gewoon te worden en had zelfs al een favoriete loopsong (Tony D. Bart - The Real Thing - extended version 6 minuten).

 

 

 

Maar ons Evi motiveert je tussendoor en ook haar muziek is best fijn. Eén van haar tips: 'verander eens van loopomgeving'. En als Evi het zegt... Wat dacht u van een strandloopje? Héérlijk! Het natte zand is een prima ondergrond, vechten tegen de wind of er juist van profiteren als die in je rug zit. Die zeelucht! Het uitzicht! Les 5 was voorbij voor ik het wist, dat gaan we nog doen!

 

 

Nooit meer echt moederdag

Ik weet het, het klinkt wat dramatisch. Uiteraard prijs ik me enorm gelukkig dat ik een fantastische mama heb om op 15 augustus te vieren. 'Wij' vieren dan Moederdag, dat is in Antwerpen al zo sinds 1913 en in Costa Rica als we de wiki mogen geloven. Ik ben dat koppig blijven volhouden tot Louanne vorig jaar in mei haar eerste knutselwerkje voor Moederdag maakte. Dit jaar kreeg ik in mei opnieuw een prachtig zelf gemaakt cadeautje met bijhorend gedichtje. En ja, als mama smelt je ter plekke.

Gisteren vierden we dan ook ‘bommafeest’ met traditionele bbq. Het was lekker en plezant en absoluut terecht om mijn mama in de bloemetjes te zetten. Toch is het op dagen als deze, ook al ben ik omringd met familie, weer een beetje lastig om alleen mama te zijn.

Met dank aan Anja en Alain van Belle & Bounce voor de fijne verrassing voor mijn mama én voor mezelf!

De Wondelgemse Watersportbaan

Als ik dan toch moet afzien, liefst in een aangename omgeving. Het is hier geweldig om te lopen! Ik stap buiten en loop langs kleine straatjes en fietsweggetjes, recht naar de vijvers. Het grindpad is niet zo’n aangename ondergrond maar eens op het zand/gras/schors is het heerlijk lopen. Ik vrees alleen dat het bij regenweer iets te modderig zal liggen, dat moet ik nog ondervinden. Ik heb voor het ogenblik geen flauw idee van afstand. Het lijkt me trouwens het best als ik dat nog even zo houd. Eerst langzaam die minuten opbouwen en… genieten!

 

The big 5

De vijf grote dingen die mij na de scheiding hebben recht gehouden:

1) Mijn dochter: voor haar sta ik ’s morgens op, kom ik op één of andere manier de dag door en kook ik. Haar kan ik vertroetelen en verzorgen. Met haar kan ik lachen en trampoline springen. Van haar krijg ik die onvoorwaardelijke liefde die ieder mens zo hard nodig heeft. Het is anders oh zo gemakkelijk om in je bed te blijven liggen en er niet meer uit te komen.

2) Familie, vrienden en buren: vertrouwenspersonen waar ik dag en nacht bij terecht kan, zonder voorwaarden. Die me nemen zoals ik ben met al mijn grillen en in wat voor gemoedstoestand dan ook. Die geduld hebben, naar me luisteren en steunen. Die mij uit mijn kot sleuren om leuke dingen mee te doen. Die af en toe gewoon eens ‘checken’ hoe het nu met me gaat. Die mij helpen bij allerhande praktische zaken. Niet evident want als je uit een relatie komt, heb je heel wat gemeenschappelijke vrienden waar nu eenmaal verschuivingen in optreden. 

3) Fijne collega’s: of we willen of niet, we brengen veel tijd door op het werk. Naast de puur professionele relatie kan het deugd doen om het tijdens de lunchbreak of in het kopielokaal eens niet over het werk te hebben.

4) Me, myself and I: opnieuw leren vertrouwen op mezelf. Als ik goed voor Louanne wil zorgen, moet ik goed voor mezelf zorgen. Dat betekent tijd voor mezelf maken. En dat beste mensen, is een leerproces waar ik steeds beter in word, maar tips blijven welkom!

5) Dankbaar zijn voor de kleine dingen des levens afkomstig van één van bovenstaande vier: een tekening krijgen met ‘mama en Louanne’, een glaasje wijn drinken op het terras van een vriend, je welkom voelen op het bureau van een collega, een ‘draadgesprek’ voeren met de buur, helemaal zelf een schilderij omhoog hangen en ga zo maar door.
 
Zoals gisterenmiddag. Bijkletsen met m’n ‘oudste’ vriendin bij prachtige foto’s en reisverhalen uit Namibië en thuis bijpassende tekeningen vinden van Louanne.

Voetje voor voetje

Het afgelopen jaar is mijn conditie er niet bepaald op verbeterd. Sommige mensen vallen af van stress, anderen storten zich op comfort food en ik? Ik eet (te veel) chocolade. Vervolgens belandde ik in het verhaal van de kip of het ei: ik had geen energie om aan sport te doen, hoewel ik wist dat ik van sporten meer energie zou krijgen. Gelukkig deelde mijn life coach mee dat het maar normaal was dat ik zonder energie zat gezien de omstandigheden, ha! 

 

Intussen begon het steeds meer te kriebelen om weer te gaan lopen maar lag ik ervan wakker hoe ik dat dan praktisch zou moeten aanpakken zonder wekelijks een babysit te moeten inschakelen. Dat is nog zo'n nadeel van alleenstaande mama te zijn: van kleine onnozele praktische zaken kan ik de wanhoop nabij zijn.

 

En plots heb ik het licht gezien. Ik breng Louanne naar de turnles, loop een toertje en haal haar vervolgens terug op. De twee meisjes die samen gaan sporten, de max! De tweede trainingsdag zet ik op mijn andere halve dag tijdskrediet (dat is de beste beslissing die ik afgelopen jaar genomen heb, moet ik bij gelegenheid eens over bloggen). Desnoods een derde trainingsdag in het weekend, al kreeg ik al van enkelen de raad om het bij twee dagen per week te houden, we zien wel.

 

Opdracht nummer 1: een Decathlonneke doen voor een compleet nieuwe loopoutfit want shoppen is fun en daar wordt een vrouw altijd happy van. Gisteren startte ik met volle goesting week 1, les 1 van start to run met als doel op 15 december 5 km te lopen. Dat deed deugd! Gisteren althans, vandaag al spierpijn. Je moet niet vragen hoe erg het met mij gesteld is. Dat ik nog ga afzien, zeg ik u.

Fan van Linda

‘Verlaten vrouwen’ van Corine Koole is gebaseerd op echte verhalen van Nederlandse vrouwen. De rubriek verscheen in het tijdschrift LINDA en het boek ligt nu op mijn nachtkastje. Ontspannende lectuur is het uiteraard niet maar het is oh zo herkenbaar en daarom alleen al doet het deugd. Weten dat je niet de enige bent is misschien een magere troost maar toch geeft het je op één of andere bizarre manier moed. Want welke verschrikkingen deze vrouwen ook hebben moeten doorstaan (toegeven, er zijn ook verlaten mannen maar er zit toch een opvallend terugkerend patroon van kl*tzakkerig gedrag in), ze staan er wel weer terug, alleen of met een nieuwe partner/ gezin.

En dat het normaal is dat je de eerste maanden in ‘overlevingsmodus’ schakelt en dat het tijd nodig heeft voor je weer een beetje kan ‘leven’ en dat je sommige dingen gewoon nooit zal begrijpen en dus maar beter los laat. En dat er één ding is wat ontzettend helpt: lopen! Daarover later meer.

 

In het najaar volgt de gelijknamige serie op de Nederlandse zender RTL 4, uiteraard bedacht door Linda. Ik ben geen fan van scripted reality dus ik weet niet of het wel iets voor mij wordt, maar ik ben wel fan van de fictieserie ‘Divorce’, ook al van (en met!) Linda. De laatste aflevering haalde in Nederland meer dan 2 miljoen kijkers. Bij ons speelde de serie op donderdagavond op vtm en heb ik er niemand wat over horen zeggen. Hilarisch vond ik de avonturen van David, Boudewijn en Joris. Alweer dat herkenbare. Drama met een vleugje humor, that’s me! Zeg eens, wie van de drie kies jij?
 

Eva

Een jaar blogstilte. Wat als ik nu eens – zoals een collega suggereerde - nieuw leven blaas in mijn online leventje? Even die redenen overlopen waarom ik er mee stopte:

1) De frequentie van bloggen, daar kan ik op dit moment nog niet veel over zeggen, we zien wel, no pressure.
2) Het ‘moeten’ lijkt zich weer te hebben verruild voor ‘goesting’
3) het Aertsparadijs is meer dan ooit ‘mijn’ project, al is Louanne niet weg te denken uit mijn leventje
4) Ik zal een nieuw lezerspubliek moeten opbouwen
5) Facebook is fun maar oh zo vluchtig
Moet ik wel gewoon verder bloggen op dezelfde site en met dezelfde titel en zo? Een jaar geleden viel ik immers pardoes uit het paradijs dat 'gezin' heet. Met beide voeten op de grond? Ik durf wel degelijk straffere taal te gebruiken. Van de hand Gods geslagen. Een reisje naar de hel.
Stilaan, stap voor stap, probeer ik er weer bovenop te geraken en mijn plekje op de wereld te heroveren. Schrijven heeft steeds therapeutisch gewerkt dus waarom niet? Verhalen van lotgenoten, dat helpt, getuige het boek ‘Verlaten vrouwen’ van Carine Koole. Meteen een volgend item om over te bloggen. Tot gauw!