Het was (g)een geweldig jaar

Einde jaar. Een tijd van terugblikken op.

• Op een prachtige februaridag in - hoe kan het ook anders – Parijs. In het gezelschap van de vriendin waarmee ik in augustus 'ons 20 jaar' vierde.
• Op kilometers lopen. Op Midzomernacht, mijn eerste 10 km. Apetrots was ik. 
• Op paperasserij in de nasleep van. Correspondentie met stadsdiensten, Vlaamse en federale overheidsdiensten. En de onvermijdelijke EOT.
• Op cultuur. Op mijn vriend Jan Fabre. Op Jan Hoet. Op Berlinde De Bruyckere. Op Alberto Garutti.
• Op veel tamtam in de media over ploetermoeders, de combinatie werk – gezin, scheidingen in reclamespots, ‘de opmars van alleenwoners’ en een magazine alleen voor alleenstaande ouders. Wat ben ik toch hip.
• Op het jaar van De Grote Schilderwerken die ik enkel dankzij hulp van een topteam tot een goed einde bracht.
• Op de festivalzomer. Met parels van vrienden parels van optredens bijwonen. Birdy, Blaudzun, John Newman, The National, Stromae. Je kon me zowaar spotten op de Gentse (kinder)Feesten.  En wat een gezelligheid op Parkies met ‘mijn’ Frank Boeijen.
• Op tripjes dicht bij huis. Op ontelbare fijne uitstapjes naar zee. Op een traditie(ge)wijs weekend Ardennen. Op een citytrip met Louanne naar onze hoofdstad.
• Op rekenen en tellen. Op voorzichtig leven en constant keuzes moeten maken. Maar ook op de eerste sommetjes van dochterlief.
• Op mijn blogjes hier en op mijn allereerste (gast)blog daar.
• Op mijn dochter die groeit en bloeit. Vijf jaar. Leerde lezen. Beoordeelde boeken in de Kinderjury. Creëerde kunstwerken om in te kaderen. Danste pas de chat. Prikte gaatjes in haar oren.
• Maar bovenal: op een jaar van vriendschap.

Bedankt vrienden om samen met mij het lief en leed van 2014 te delen. Een toast op jullie allemaal en heel graag tot in 2015 voor nog veel meer lief en (als het even kan) ietsjes minder leed. 

Pain is inevitable, suffering is optional

Bovenstaande titel is een citaat uit 'Waarover ik praat als ik over hardlopen praat' van Haruki Murakami. Een tijd geleden werd het mij aangeraden door een vriendin. Aangezien ik me had voorgenomen om een beetje te downgraden én om terug wat meer te lopen, de ideale literatuur voor dit moment. De korte inhoud schept hoge verwachtingen die helaas niet werden ingelost. Maar ik heb het met de glimlach gelezen en vreemd genoeg heb ik zin gekregen om zijn andere boeken te gaan lezen. Hij schrijft in dit boek immers over hoe hij het lopen nodig heeft om te kunnen blijven schrijven, een wisselwerking die ik volkomen begrijp.

De man heeft een indrukwekkend palmares marathons, triatlons en jawel, een ultramarathon (100km) in de benen. Ik zal het hem niet nadoen. Maar als hij schrijft over het starten met lopen op zijn 33 (hij is nu 65), het behalen van zelf gestelde doelen en het aftasten van (zowel mentale als fysieke) grenzen, begint het bij mij toch te kriebelen. Het interview dat ik (voor mijn werk) afnam van twee collega marathonloopsters, had ook al het één en ander in gang gezet. En zo fluistert er een stemmetje in mij: op mijn 40e een marathon lopen, zou dat niet mooi zijn?

Laat ik beginnen - in deze tijden van goede voornemens- om mijn jaardoel 2015 te stellen. Want zo'n sfeervol Midwinternachtrunnetje van 5 km, dat is best plezant, maar ook in 2015 10 km lopen, daar ga ik voor! Meteen een motivatie/herinnering om het lopen niet te laten vallen. Ik kreeg dan ook vandaag opnieuw felicitaties van mijn runtastic-app. Dat deed deugd! En kijk, ik heb zelfs nog energie over om er een stukje over te schrijven. Met dank aan Haruki voor de inspiratie.

 

System failure

De afgelopen weken voelde ik me zoals mijn Iphone (na de upgrade naar ios 8.1). Het liep niet meer zo vlotjes met de batterij en af en toe crashte er al eens een app. Het leek wel of mijn energiepeil iedere dag een beetje sneller zakte. ’s Avonds geraakte ik nog net op tijd in m’n zetel om weer op te laden. Veel meer viel er niet met me aan te vangen. Vroeger in bed kruipen en dus langer slapen, zoiets als de batterij opladen tot 100% en de stekker nog even in het stopcontact laten, dat hielp niet.

Overdag kon ik verschillende apps tegelijk draaiende houden, dat wordt ook ‘gewoon’ van je verwacht. Op sommige avonden liep ik echter al in het rood tegen dat ik Louanne van school moest halen. Maar hé, ik heb zo een kabeltje waarmee ik m’n Iphone snel even in de auto kan opladen, tot we toch al terug aan 40% zitten.

Het slechtste wat ik kon doen, was mijn runtastic-app uitschakelen. Dat spaart batterij. Nochtans is het een essentiële app die ik -hoe laag het energieniveau ook staat- draaiende moet zien te houden. Het is namelijk een magische app, ze gééft energie.

Want hoe vaak kan je dat? Jezelf iedere dag opladen om ‘gewoon’ de volgende vol te houden? Hoe lang kan je in of tegen het rood lopen? Ik had gehoopt tot tegen mijn weekje vakantie. Dan maakt het niet zo uit als je eens een dagje op 50% draait. Integendeel, door minder apps tegelijk te laten draaien, heb je ’s avonds nog verbazingwekkend veel energie over. Dat was het plan. Tot het systeem daar duidelijk anders over dacht en -zo maar in het midden van de nacht- letterlijk even doordraaide. ’s Ochtends schakelde ik die andere app in: de telefoon om hulp te vragen.  Meteen daarna stond ik mezelf toe om me -zo maar in het midden van de dag- tot 100% op te laden. Later in de appstore stelde men de diagnose: vertigo en kreeg ik de nodige tools mee om deze bug in de toekomst te bestrijden. Nu ga ik in full force voor de downgrade. 

Enig stuk

Nu we toch leestips aan het rondstrooien zijn. Een blad voor alleenstaande ouders? Een initiatief van de Gezinsbond voor 'gewone mensen in een bijzondere situatie'. Volgens hen 'een magazine vol energie en moed, dat inspireert en leidt, maar vooral de mooiste glimlach ontlokt'. Misschien moet ik er pas over bloggen als ik het gelezen heb maar ik vroeg alvast mijn gratis exemplaar hier aan: https://www.gezinsbond.be/enigstuk. 

Het Echtgenote Probleem

Het is hier wat stillekes geweest, om allerlei redenen. Onder meer omdat ik dit pareltje van een roman ontdekte. 'Het Rosie project' van Graeme Simsion. Don Tillman is een professor genetica met het syndroom van Asperger. Hij heeft het dus wat moeilijker op het sociale vlak. Het vinden van een partner loopt niet van een leien dakje. Dates lopen meestal dramatisch af. Hij besluit het over een andere boeg te gooien en stelt een 16 pagina's tellende vragenlijst op. Enkel met de vrouwen die alle vragen correct beantwoorden, zal hij nog op date gaan. Maar dan verschijnt Rosie in zijn leven. 

Je volgt het verhaal vanuit de logica van Don wat hilarische momenten oplevert. Maar het geeft bovenal meer inzicht in de leefwereld van iemand met autismespectrumsyndroom. Het verhaal loopt iets te voorspelbaar op het -uiteraard- goede einde af maar het leest als een trein. Een feel good romantische komedie. Ik kijk nu al uit naar de film.

   

The place to be

En zo stellen we ons opnieuw de steeds terugkerende vraag: is een datingsite wel dé place to be om een lief te zoeken? Want soms heb je het echt helemaal gehad. De ervaringen van mijn mede vrijgezellen spreken boekdelen. Mijn eigen ervaringen jammer genoeg intussen ook.

Zo ben ik bijvoorbeeld al met open ogen in de woezenval gelopen. (Voor wie de woezenclub nog niet kent, verwijs ik met plezier naar volgende treffende omschrijving, vergeet ook zeker deel 2 niet te lezen.)

De 'Friends with benefits' aanbiedingen zijn talrijk. Sommigen gooien dat open en bloot in de groep. Eerlijk, daar geef ik nog de voorkeur aan, dat is tenminste duidelijkheid van in het begin. Bij anderen duurt het tot één of zelfs twee chatsessies alvorens de vraag opduikt. Nog anderen gooien het als 'laatste redmiddel' in een al lang verloren strijd.

Dus om al die gevallen uit te sluiten, betalen dan maar? De 'elite-datingsites' opzoeken in de hoop daar tenminste toch wat meer niveau tegen te komen? Ik ben (op dit moment?) niet bereid om er geld aan te geven. Ik blijf dus nog even koppig (tegen beter weten in?) met een gratis profiel rondlopen.

Eén van mijn vrijgezelle vriendinnen gooit het over een andere boeg. Ze laat de datingsites even voor wat ze zijn en probeert de goede oude koppeltechniek. Ik kijk nu al uit naar de volgende ladies night. Want het enige wat écht helpt in heel dit avontuur is het delen van dateleed. U weet wel, *sharing is caring*.

T(w)oo much too soon

En zo beste lezertjes hebben jullie alweer een maand moeten wachten op een blogje. Wat was het excuus deze keer? Hou jullie maar vast: ik had een lief. Een lief? Had? Twee keer ja dus. Geloof het of niet, na eerdere ietwat redelijk rampzalige pogingen tot daten, klikte het dit keer wonderwel met mijn nieuwste match. Hoera! Vlinderkes! Van twee kanten nog wel. Leuk! Super! 

Maar ook: paniek! Want hoe moet dat ook alweer zo een lief hebben? Je moet dan weer vertrouwen schenken en iemand heel dicht in je leven toelaten en zo. En plots zijn daar allerlei vragen, twijfels en emoties die boven komen. Herinneringen aan die vorige relatie die je zo hard geprobeerd hebt te vergeten. Dingen die zo heel herkenbaar zijn of juist zaken die heel anders gaan. En hoe pak je dat dan aan, zo mama zijn en daten tegelijk? Wanneer vertel je aan wie dat je iemand hebt leren kennen? Aan een paar vrienden die je zo eigenlijk een beetje 'in de steek' laat daar in vrijgezellenland? Aan je ouders die stiekem (en minder stiekem) heel hard hopen dat je iemand nieuw leert kennen en weer gelukkig wordt? Aan je buren die toch verdacht vaak diezelfde wagen voor de deur zien staan? Aan je ex? Aan je dochter die je toch vooral niet te vroeg wil laten kennis maken met want stel dat het weer misloopt? 

Pff, het is me wat! Na '100 weken' zou je er weer klaar voor moeten zijn. En ik voelde mij ook echt klaar, anders was ik in de eerste plaats niet beginnen daten. Maar er komt toch heel wat bij kijken. Dus proberen we er niet te veel over te piekeren en de dingen op zijn beloop te laten. Het rustig aan te doen, stap voor stap. Er over te praten, tijd nemen om elkaar beter te leren kennen. Dan merk je dat je toch niet zo goed matchte als eerst gedacht. Of geef ik het te snel op? Laat ik de paniek niet te veel de bovenhand nemen? Maar dan kom ik tot het besef dat als het de juiste man is, ik die paniek wel overwin. Dat we dat samen wel overwinnen. En dat was jammer genoeg niet het geval.  

Dus startten we het schooljaar opnieuw met ons tweetjes. Best weer even slikken.   

Deeltijds ouderschap

Het is weer die tijd van de vakantie. Mijn meisje langer dan 'normaal' moeten missen, vind ik -om het zacht uit te drukken- ‘niet leuk’. Ik heb er bewust voor gekozen om deeltijds te werken maar deeltijds ouderschap? Daar kies je niet voor, dat is een erg nadelig gevolg van de scheiding. Naar wat ik hoor bij andere gescheiden ouders went het nooit, ook niet voor de kinderen trouwens.

Maar laten we het van de positieve kant proberen bekijken. Louanne kan twee keer op reis gaan en dubbel zoveel dingen ontdekken. Apart verlof nemen zorgt ervoor dat de schoolvakanties gemakkelijker te overbruggen zijn. De vrijgekomen tijd kan je ook echt vrij invullen. Met leuke dingen. Met niet-geheel-overbodige-ook-wel-eens-welkome-me-time. Met de waslijst noodzakelijke-klusjes-die-het-hele-jaar-blijven-liggen en zo meer. Of Louanne het ook positief bekijkt, zullen we pas later weten. Maar één ding staat vast: na twee weekjes sta ik met nieuwe energie klaar om dochterlief met open armen te ontvangen! 

Goede reis meisje, kom maar gauw weer naar huis.

Het lelijke eendje

Zaterdagavond 21 juni, ik wandel richting topsporthal langs het water. Er zwemt een moeder eend met een vijftal kleintjes achter haar aan en op enkele meters afstand van het vijfde eendje nog een zesde. Ik voel me op slag zoals dat laatste eendje. Bovendien zit ik 'dankzij' een bevriende flik met het verhaal in mijn gedachten over de safety car die een loopster van het parcours moet halen omdat ze te traag is...

21u50: Borstnummer opgespeld en opgesteld in de massa. Wegens de uitval van geblesseerden en andere zieken sta ik er 'alleen' voor, maar dan wel in het gezelschap van zo'n 5000 anderen. Bovendien is dit 'mijn' doel en 'mijn' run die ik volledig op mijn tempo wil lopen én staan er supporters klaar om mij te steunen, zowel langs het parcours als mentaal aanwezig.

22u00: De massa schuift naar voor en daar klinkt het startschot, we zijn vertrokken. Ik word vooruit gestuwd door de massa. Eens aan de overkant van het water, zie ik nog steeds lopers starten. Tegelijk word ik continu ingehaald langs alle kanten, schuif ik langzaam maar zeker weg richting zesde-eendjes-plek en voel ik de hete adem van de safety car in mijn nek. Of is dat slechts mijn verbeelding die op hol slaat? Na een kilometer of drie begint het te beteren, ik heb een aangenaam tempo te pakken, de straatjes worden smaller, de toeschouwers talrijker. De avond is intussen gevallen. We lopen langs Koren- en Graslei waar de terrasjes goed gevuld zijn. De sfeer is top. 

22u??: Vanaf kilometer 6 word ik opnieuw langs alle kanten ingehaald: de 15 km-lopers keren terug op het parcours van de 10. Maar ik laat het niet aan mijn hart komen. Ik ben er intussen vrij zeker van dat de safety car me niet gaat inhalen. We zijn al over de helft, vanaf nu keren we terug. Tweede bevoorradingspost. Dat banaantje smaakt, het water ook. Kilometer 9 is een zware. Nog een fietsbrugje en daar is de bocht naar de Zuiderlaan. Ik zie veel lopers reeds met hun medaille om de nek huiswaarts keren. En daar, in de verte, de groene aankomstboog. 

23:14:45: Yes, I did it! Zo trots als een zwaan neem ik mijn medaille in ontvangst en zoek ik mijn supporters op. Ik word thuis gebracht en oh ja, de safety car, die heb ik niet meer zien passeren.

Up date

Meer dan een volledige maand blogstilte. Niets te melden? Uiteraard wel. Ik kan het samenvatten als Lijden, Leren en Loslaten. Deze 3 L'en kwam ik tegen in een artikel in Feeling over De eerste 100 weken na je scheiding', een nieuw boek met getuigenissen van lotgenoten. Aangezien 'Verlaten vrouwen' mij kon bekoren, lijkt me dit een interessante opvolger. 

• Lijden. De grote schilderwerken werden opgevolgd door de kleine genaamd afwerking. Na enkele pogingen om zowel het juiste papierke op mijn 'accentmuur' te krijgen, de luster weer omhoog te hangen als de kantjes verder af te lopen, ben ik deze tijdelijk gestaakt. Dit soort klusjes worden verschoven naar 'de grote vakantie'.
• Leren. Toegeven, de blog lag ook even stil wegens de eerste dates in vrijgezellenland, een leerschool. Dit soort vrijetijdsactiviteiten kan ik evenzeer onder brengen in de bovenstaande categorie: Lijden. Ik kan een blog schrijven over daten. Misschien moet ik dat maar gewoon doen. 
• Loslaten. Ik moet zeggen dat ik dat goed doe. Ik heb al veel stappen gezet. Maar er zijn van die momenten dat het Lastig is. Ik heb toch weer een mentale klap gekregen enkele weken terug maar hé, het Loslaten gaat steeds beter.
• Louanne. Graag wil ik de drie L'en uit het artikel aanvullen met de voor mij belangrijke L'en: Louanne blijft met stip op één, no matter what.
• Leven. Dat is wat ik nog het meest moet Leren, maar with a little help from my friends geraak ik er wel.
• Lopen. Binnen twee weken is het zover: poging tot 10 km. 

En oh ja, die 100 weken zijn bijna om, hoera!

Rustige rondjes

Genste Havenloop en Antwerp 10 Miles op één dag. Zelf liep ik gisterenochtend een rustig rondje rond de Watersportbaan. Op 25 mei is het Gentse stadsloop en het oorspronkelijke plan was om daar 10 km te lopen. Maar mijn meisje is ook sportief en op datzelfde moment organiseert haar turnclub een happening waarbij ze haar diploma overhandigd krijgt. De keuze is dus snel gemaakt. Loopwedstrijden genoeg. Toegeven, het verschaft me extra voorbereidingstijd want ik voel me nog niet klaar voor die 10. Ik heb het me als doel gesteld voor dit jaar dus nog tijd zat. Intussen loop ik rustig verder. 

De wensput

Feestdagen. Het blijven lastige dagen. Pasen. We wensen elkaar een zalig Pasen. En gisteren werd mijn meisje vijf jaar (5!!!). Verjaardagswensen. Een heerlijk mooie leeftijd. Zoveel fantasie, zoveel creativiteit. Toverspreuken rijmen, toneeltjes opvoeren, sprookjes verzinnen, prachtige tekeningen maken, elfjes en prinsessen, de tandenfee, ... 

In die fantasiewereld is er plaats voor nog veel meer wensen. Ze laat dan ook geen enkele gelegenheid aan zich voorbij gaan om er één te formuleren. "Als je een blaasbloem uitblaast mag je een wens doen". In Plopsaland: "Mama, ik wil nog een keer naar de wensput om een wens te doen." "Mama, als je een vallende ster ziet, mag je een wens doen. Maar je mag nooit verklappen wat je wens is want anders komt die niet uit." 

Deze ochtend kwam ze me wakker knuffelen (heerlijk, toch?). "Mama, mijn grootste wens is nog steeds niet uitgekomen en die zal ook nooit uitkomen. Ik wil zo graag dat mama en papa terug in één huisje gaan wonen."

Feestdagen. Het blijven lastige dagen. Ook voor meisjes die vijf jaar worden en twee feestjes hebben.

De kantjes eraf lopen

Wie hoopt om hier de resultaten van mijn grote schilderwerken te aanschouwen is eraan voor de moeite. Althans, voorlopig. De grote werken zijn dan wel achter de rug, de kleintjes nog lang niet. Er bestaat zoiets als kantjes. Die dienen allemaal aangepakt te worden. Eén van mijn steunpalen moet nog in de verf gezet worden, Louanne haar magneetbord moet laag 3 (en 4) krijgen en mijn 'accentmuur' moet een mooi papierke krijgen. We zijn er dus nog niet. Vooraleer ik hier het resultaat post en lovende commentaren in ontvangst neem, wil ik dat het volledig af is. Dus nog even op die tandjes bijten en aan het werk met die kantjes! Hopelijk met resultaat op lange termijn. Want toen ik in mei vorig jaar met bloed, zweet en tranen eindelijk mijn voortuin had aangelegd, had ik niet gedacht dat ik hem nu 'binnen 90 dagen' weer moet verwijderen. "Wij maken niet onmiddellijk proces-verbaal op, maar willen u de gelegenheid geven deze bouwovertreding vrijwillig op te heffen." 

De grote schilderwerken

Het spookte al een tijdje rond in mijn hoofd. Begin dit jaar nam ik mij iets 'goed' voor. Toen bleek dat Louanne tijdens de paasvakantie een weekje op reis zou gaan met haar papa werd het voor mij duidelijk: dan moest het gebeuren.

De dag na mijn vorige blogpost kreeg ik bezoek van Colora. Ik had wel wat ideeën maar kon nog technisch advies gebruiken en hulp bij het beslissen van de kleurtjes. Het werd 'gainsbaro white' en 'melting mintleaf'. Louanne haar roze en paars werd 'macaron' en 'orchidee'.

Ik legde de data vast, stelde een schilderteam samen, reed naar Brico voor verfkwasten, afplaktape en andere benodigdheden, leende van vrienden en collega's een schuurmachine, doeken, emmers en borstels. Besteedde mijn pas verkregen ecocheques in één keer. En last but not least, ik bereidde me mentaal voor. 

Louanne vertrekt. Ik berg al haar speelgoed op, zet alle meubels aan de kant, haal gordijnen en lusters naar beneden. De grote leegte. 

Muren plamuren. Schuren op woensdagnamiddag. Afwassen en afplakken. Eindelijk die eerste spat verf. Het ganse weekend kei hard werken van 's morgens vroeg tot 's avonds laat. Ik loop te stressen maar heb een team aan mijn zijde om U tegen te zeggen. Zondagavond is het grootste werk verzet. Maandag zit ik geradbraakt achter mijn bureau. Louanne belt: "Tot morgen, mama!" Dat geeft me nieuwe moed. Ik loop een toertje, want dat is broodnodig.

Dinsdag zorg ik ervoor dat de werf weer op een huis lijkt. In de namiddag omhels ik mijn dochter in wat weer een stukje meer 'ons' huis is geworden. 

Special thanks to my topteam!

Probeer het eens

Een tijdje geleden vroeg mijn beste vriend om een avondje babysit te boeken. Hij had een 'verrassing' voor me geregeld. We zouden uit eten gaan - Italiaans - uiteraard en aansluitend met enkele collega's naar het CC Ter Dilft trekken voor 'een optreden'. Hmm... spannend! 

Gisteren was het zover. We hadden elkaar alweer 'zo lang' niet meer gezien dat het etentje bij Castel Sardo voorbij vloog. De veel te lekkere taglierini met salieboter ging vlotjes naar binnen. Plots was het tijd om te vertrekken en had ik nog steeds geen flauw idee van wat me te wachten stond. Ik wandel benieuwd de trappen naar de schouwburg op en dan zie ik dit:

Try-out voor de Reflection-tour!!! Ik heb er met volle teugen van genoten. That's why I am so maaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaad about you. Merci Kimmie!

Knuffelkapitein

Eén van die dingen die het zwaarst blijven, is merken dat je kleine meisje het moeilijk heeft. "Mama, ik mis jou als ik bij papa ben en ik mis papa als ik bij jou ben." Het uit zich in slecht slapen, niet naar school willen, ontzettend aanhankelijk zijn en dramatisch afscheid nemen van mama naar papa of omgekeerd. Dat vreet energie. En hoewel de tranen meestal snel gedroogd zijn, blijft zo'n afscheid nog een hele tijd nazinderen in je hoofd. Je neemt het mee naar huis of naar het feestje dat je op die ene vrije avond in je agenda hebt gepland.

Tot we op een ochtend samen naar de geweldige Kapitein Winokio kijken. Daar vertelt Mevrouw de Poes een verhaal over het knuffelbandje. Met een knuffelbandje kun je knuffels sturen naar iemand die je erg mist. "Mama, ik wil ook zo'n knuffelbandje, waar kun je dat kopen?"
In een heel speciale winkel koop ik een knuffelbandje voor mijn meisje. Ze neemt het trouw mee naar school en naar haar papa. En knuffels dat ik krijg, de hele dag door!

Vrouwen en techniek

Vandaag een familiedagje Technopolis. Je weet maar nooit waarvoor een vroege kennismaking met techniek goed kan zijn. Ik mis in ieder geval de basiskennis. Dat bleek gisteren nog maar eens toen ik tussen de boodschappen, de was en de duizend en één andere dingen die je op zaterdag moet doen, een klusjesdag plande. Alvast een eerste voorbereiding op wat komen gaat: de grote schilderwerken. 

Omdat ik dus zero technische kennis heb, organiseer ik zo'n dag met plezier in het gezelschap van Peter. Zelfs als hij zich niet 100% voelt, helpt hij me niet alleen uit de nood, hij geeft me ook moed om de rest van de werken aan te vatten. We zitten dus op schema.

Iets minder goed op schema: de weg naar de 10 km. Schitterend loopje gedaan dit weekend, jammer genoeg het eerste en meteen enige van de week. Maar we onderhouden de 5 km, dat is al iets. 

De wei

Een tijdje geleden startte de voorverkoop van '10  years Tomorrowland' voor de inwoners van de omliggende gemeenten van Boom. Aangezien ik toch al meer dan 10 jaar in Gent gedomicilieerd ben, viel ik hiervoor uit de boot. Een ticket boeken op naam van de mama is immers niet toegestaan. Toegeven, bij de start van de échte voorverkoop heb ik niet eens meer de moeite gedaan. Want het is toch wel behoorlijk prijzig en het valt knal tijdens mijn verlof wat de opvang voor Louanne weer extra moeilijk maakt en ja, daar gaan we weer met alle praktische bezwaren en excuses.

Woensdagavond hoorde ik op stu bru dat de combitickets voor Werchter allemaal de deur uit waren, alsook de dagtickets voor donderdag en zaterdag. Hmm, zou ik? Toch eens kijken naar de line up van zondag. Kings of Leon?! Stromae?! Ja hallo, moet een mens daar nog over twijfelen? Als je zo iemand bent als ik: ja dus. Want het is toch wel behoorlijk prijzig en hoe moet ik die opvang voor Louanne regelen en nog meer van dat soort praktische bezwaren en excuses. 

Een nachtje slapen bracht daar blijkbaar verandering in want donderdagmiddag boekte ik voor mijn doen behoorlijk impulsief, zo maar tijdens mijn lunchbreak één van de - zo bleek later - laatste tickets. Oh oh, die bankrekening en oh, met wie zou ik eigenlijk gaan? En oh, heb ik dan geen extra dagje verlof nodig? En oh... IK GA NAAR WERCHTER!!!

Het moest nog eventjes doordringen maar ik ga dus naar dé wei. Voor vele duizenden mensen is dat de normaalste zaak van de wereld, voor mij toch best speciaal. 

Administratieve vereenvoudiging voor alleenstaande ouders

Een tijdje geleden kreeg ik een brief in de bus van RKW (de Rijksdienst voor Kinderbijslag van Werknemers): wij stellen vast dat u feitelijk gescheiden bent, gelieve bijlage in te vullen met het bedrag van uw inkomsten (loon + eventuele uitkeringen) zodat wij kunnen vaststellen of u nog steeds recht hebt op kinderbijslag en eventueel op verhoogde kinderbijslag. Vriendelijk dat men dit zo spontaan aanbiedt! En inderdaad, als alleenstaande mama met inkomen < X heb ik recht op verhoogde kinderbijslag. Alle beetjes helpen, wij blij.

Momenteel zit ik in 1/5e tijdskrediet met motivatie om voor mijn dochter jonger dan 8 te zorgen. Ik krijg hiervoor een vervangingsuitkering van de RVA. Voor een aanmoedigingspremie kom ik niet in aanmerking omdat ik in de gelijkgestelde (what's in a name?) social profitsector werk. "Indien één of meer van uw gegevens wijzigen, moet u uw RVA-kantoor daar onmiddellijk schriftelijk van op de hoogte brengen." 

Bovenstaande brief van RKW deed mij daaraan denken. Dus dien ik na mijn (feitelijke) scheiding een officieel 'attest van gezinssamenstelling' door naar de RVA. Ik krijg bericht dat ik inderdaad als alleenstaande ouder recht heb op een verhoogde uitkering vanaf datum X mét terugwerkende kracht. Dank je wel daarvoor. Alle beetjes helpen, wij blij.

Opnieuw een brief van RKW, voortaan dien ik de bijlage namelijk iedere referteperiode in te dienen. Aangezien ik als alleenstaande mama recht heb op een verhoogde uitkering van de RVA, kom ik nu door de som loon + verhoogde uitkering nét boven het maximum bedrag dat mij recht geeft op verhoogde kinderbijslag. Ook dat wordt met terugwerkende kracht herberekend, zucht!  

Intussen ook nog een bericht gekregen van school in verband met de studietoelage voor kleuters. Dat ziet er pas een serieuze boterham uit. Maar toegeven, we zijn ook écht blij met al die kleine beetjes!

Sint-Valentijn en de Heilige Maagd Maria

Wat doe je als single mum met Valentijn? 

1. Cocktails drinken met namen als 'Virgin Mary', 'Nuts for you' en de uiteraard onvermijdelijke 'Strawberry fields'.
2. Dankbaar gebruik maken van het aanbod op school om op zondag een valentijnsontbijt aan huis te laten brengen. Helaas had ik niet goed in mijn agenda gekeken en was Louanne vandaag bij haar papa... Extra pijnlijk momentje dus toen ik het pakketje deze ochtend - alleen - in ontvangst nam. Dochterlief was op balletles dus besloot ik om het pakket op mijn beurt af te leveren bij papa thuis. Zo werd het voor haar alsnog een valentijnsbrunch.
3. Op een zonnige zondag met vrienden een chocoladedate boeken in het gloednieuwe Chocolato op de Sint-Michielshelling. Zeker niet slecht, maar Gunther Watté's chocoladecafé blijft met stip op 1. Ik nam wel nog enkele veelbelovende pralines mee naar huis zoals een praliné van pinda, bacon-onion, fleur de sel,... Ze zien er niet zo mooi uit als mijn (voorlopige?) favoriete Gentse pralines van Joost Arijs, maar ik ben benieuwd naar de smaak. Ik zal ze in de loop van de week eens testen maar niet meer vandaag. Die twee kopjes warme choco moeten er met een half uurtje lopen nog terug af.

Les jardins de Longchamps

Na een chocolat chaud van Angelina's en een crumble aux pommes met vanilleijs hoog tijd om wat calorietjes te verbranden. Helaas geen toertje door de Tuilieries - man wat moet dat zalig zijn - maar door en om de Lange velden. Daarna eet ik een wafel bij de bomma (zonder slagroom, flink hé!) en zit er een uitnodiging voor een chocoladefondue in m'n mailbox. Keep running...

Gelukkige verjaardag Ellen

Tijdens mijn verjaardagsfeestje gaf ik een tripje Parijs weg. En wanneer konden we dit beter plannen dan op de verjaardag van de winnares? Het bleek dan ook nog eens een zonovergoten winterdag te zijn in volle solden. Wat hebben twee meisjes van (in de)30 nog meer nodig? Samen kleedjes passen, een hapje en een drankje, een vleugje cultuur, een hapje en een drankje en veel geklets, getater, gebabbel en gezwets.

Gekleurd

Ik weet het, een uitgesproken gekleurde mening van een apetrotse mama, maar zijn het geen kunstwerkjes die kleursels van mijn dochter?

'vier meisjes en een ballon'

Gelukkige niet-verjaardag

Alice viert in Wonderland alle dagen haar niet-verjaardag. Bewonderenswaardig, van alle dagen een feest (proberen) maken. Helaas lukt dat niet altijd. Bijvoorbeeld op van die dagen met een speciale datum. Uiteraard heb ik ‘onze’ datum uit mijn agenda verwijderd en krijg ik geen automatische verwittiging meer.  Maar als je die dag ettelijke opeenvolgende jaren hebt gevierd, dan geraakt dat niet zo maar uit je geheugen. Een programmeerfout van het menselijke brein? Ik heb ervoor gezorgd dat ik die avond niet alleen moest doorbrengen, dat helpt.

Of het aan de datum ligt of aan iets anders weet ik niet maar ik heb het toch weer lastig. Verdriet en boosheid die in alle hevigheid toeslaan. Hoezeer we dat ook proberen verbergen, dat komt af en toe bovendrijven. Dat is niet erg, dat is nodig. Ook Louanne heeft het weer even wat moeilijk en moest enkele traantjes laten. Ik vertel haar dan dat dat mag, verdrietig zijn. Dan praten we even over ‘toen papa nog in ons huisje woonde’, zitten we samen een potje te huilen en kunnen we er na een dikke knuffel weer tegenaan. Want dat doen wij, de meisjes, alle dagen.

 

Doping

Deze namiddag moest ik een bijzonder onaangename ingreep ondergaan bij de paradontoloog waarvan ik u de verdere smakelijke details zal besparen. Niet bepaald iets om je dag mee op te fleuren. Gelukkig zorgde Rafa voor een mooie overwinning op Roger. En yes, wat een heerlijk zonnetje alweer! Dus reed ik onder invloed van de verdoving richting Watersportbaan. Iedere loper die ik tegenkwam kreeg een scheve glimlach. Al eens geprobeerd om van een flesje met sportdop te drinken als je mond nog langs één kant verlamd is? Don't try this at home!

Er is wel weer iets vreemd aan de hand met m'n loopapp. Bij een vorige sessie liep ik 15 km in 28 minuten en vandaag was ik al 13 minuten aan het lopen en nog steeds 0 km. Maar goed, binnenkort is dat allemaal opgelost met Google Glass 'Race yourself':

Blauwe woensdag

Officieel viel 'depri day' deze maandag. Ik moet zeggen dat ik er de afgelopen weken inderdaad niet altijd even vrolijk bij loop. Het gaat een beetje op en af. Net zoals met het lopen. Vandaag ging het duidelijk af. Gelukkig gaat het down under wel de goede kant uit. Wat een prachtige foto van 'ap' vind ik dit:

Er is nog eens een goeie ouwe classic Roger - Rafa in de maak. Afwachten of ik daar nog meer depri van word of net niet... vamos!

Daar heb je Evi weer

Mijn eerste week keep running is achter de rug! Het was een blij wederhoren met Evi. Ik zal haar steun nog kunnen gebruiken de komende weken want echt vlotjes loopt het nog niet. Wél al een fijne interval(letjes)training achter de rug en dat smaakt naar meer.

Ze heeft het tijdens haar lessen ook wel eens over gezonde voeding en net daar knelt het schoentje, of moet ik zeggen, spant de broek. Want ik deed een confronterende vaststelling. Ik heb in gans mijn leven nog nooit zo zwaar gewogen als vandaag. Dus ja Evi, er staat te veel snoep in mijn kast. Dat is om de winterdepressie tegen te gaan. Stilaan tijd om weer te minderen met (zoete) tussendoortjes.

Roosje in een doosje - Part II

Januari. Tijd voor kleine kittentjes, die intussen al flinke pubers geworden zijn, om gesteriliseerd te worden. Niet bepaald iets waar ik naar uitkeek gezien de bijzonder onaangename ervaringen in het verleden met kattinnen die draadjes lospeuteren enz. Daarnaast de praktische kant, want sinds de vorige escapades met Roosje in een doosje, neem ik Louanne voorlopig niet meer mee naar de dierenarts.

De hele operatie is vlot verlopen. Zowel voor Roosje die bij thuiskomst sierlijk uit haar mand stapte en al meteen op het aanrecht sprong (honger), als voor ondergetekende. Opluchting alom en alweer een stap gezet. Want zal ik eens een geheimpje verklappen? Vroeger hadden mijn ex en ik een afspraak: huisdieren ja, op voorwaarde dat mijn ex ermee naar de dierenarts ging. Louanne heeft dat kleine hartje namelijk van geen vreemde...

Tuupe tegoare

De correcte uitspraak van deze titel laat ik aan mijn dochter over. Ook dit jaar ruilen we de Gentse nieuwjaarsreceptie op Sint-Baafs voor de nieuwjaarsbrunch van mijn Antwerpse familie. Tuupe tegoare alweer veel te lekker gegeten. We doen dit in een feestzaal naast de fitness. Kwestie van niet te vergeten dat die extra calorieën er ook weer af moeten. Intussen zitten mijn (schoon)broers en (schoon)zussen allemaal in verschillende fases van het start to run programma, sommigen helaas met blessures. Benieuwd wanneer we tuupe tegoare een Aerts-marathon kunnen lopen, eentje van Gent naar Antwerpen?

Vooruit met de beentjes

Voor ik met het keep running programma start, lijkt het me verstandig om eerst weer de basisconditie op peil te stellen. Want nope, ook deze week geraak ik niet aan drie loopsessies. Maar moest een danssessie mogen meetellen, dan geraak ik vlotjes aan drie. Het was een fijn personeelsfeestje daar in de Vooruit.

Deze ochtend, of nee wacht, dat was al na de middag ;-) trok ik naar de Watersportbaan. We worden echt verwend, alweer een stralende zon aan de hemel en dat water maar blinken. Mijn hoofdje was meteen weer fris en de beentjes? Die gaan er ook weer op vooruit.

Re-start to run

'Dankzij' de feestdagen en verlof en zo, was het op 2 januari bijna twee weken (!) geleden dat ik nog een toertje deed. En ja, dat deed zeer maar tegelijk ook enorm deugd en het was absoluut het signaal om weer in gang te schieten. Ik maakte dus meteen plannen voor een strandloopje. Helaas stak de gezondheid daar een stokje voor. Na een strandwandeling(etje) moest ik al even gaan liggen, laat staan dat ik een half uurtje lopen had kunnen volhouden. Maar ik heb wel met volle teugen genoten van het prachtige weer.

Vandaag was het dus alweer (bijna) een week geleden sinds m'n vorige loopje en echt vlotjes ging dat ook niet. Mijn re-start to run valt me zowaar zwaarder dan gedacht.

Een nieuw begin

Vandaag maak ik het mij wegens ziekte gemakkelijk en citeer ik een stukje uit Nora Roberts' 'Een nieuw begin':

Ik heb het gevoel dat ik een berg heb beklommen, dat ik de moeilijke pieken heb bedwongen die deze plek omringen. Ik ben nog niet helemaal boven, ik sta nog op een richel. Maar die is stevig en breed, en ik kan even uitrusten voor ik verder klim.

Want ja, de berg genaamd december is beklommen. Nu nog enkele nieuwjaarsverplichtingen doorspartelen en dan kunnen we weer gewoon doen. De kerstboom staat al buiten en morgen zit ook de kerstvakantie erop.

Goede voornemens

2014 is al twee dagen aan de gang dus hoog tijd voor een goede voornemens blog. Allereerst neem ik mij voor, beste lezertjes, om in 2014 mijn avonturen te blijven delen met jullie, dus blijf maar massaal fan en keep reading.

Een sportief voornemen had ik al weggegeven: ik wil dit jaar 10 km kunnen lopen! Dus heel binnenkort starten we met het keep running programma.

Mijn eerste tripje Parijs is al geboekt. Ik kijk er enorm naar uit maar toch hoop ik dit jaar ook op een nieuwe bestemming voor een citytrip. Louanne heeft laten weten dat ze graag eens met een vliegtuig vliegt. Keep travelling dus, wie weet waar ik dit jaar allemaal beland. 

Het kan ook zijn dat dit alles keep on dreaming blijft want eigenlijk feitelijk zou ik met schilderwerken moeten starten. Je merkt het al, niet geheel van harte. Maar daarom noemen we het ook goede voornemens zeker?

1 januari 2014

Vandaag begint het nieuwe jaar

en ik heb een pakje klaar

je kan het niet gebruiken

en er niet aan ruiken

ik geef van mij vandaag

een potje vol met liefde

want ik zie je toch zo graag!