Dit was 2013...

C' était formidable, c' était fort minable. Een behoorlijk heftig jaar, boordevol emoties. Vallen en opstaan. Over het vallen hebben we het niet graag. We bergen het liever op in een donker hoekje en vergeten het liefst zo snel mogelijk. Toch maken die moeilijke momenten een wezenlijk deel uit van het afgelopen jaar, wat me maar normaal lijkt. Maar laat ik me toch concentreren op the good stuff want ook dat was het afgelopen jaar aanwezig en het zijn die dingen die ik wil meenemen naar het komende jaar.

Ijskoud was het in februari 2013 toen ik voor het eerst 'alleen' naar Parijs trok. Maar hartverwarmend. Een mijlpaal. 

Voor het eerst in jaren beleef ik Frank Boeijen nog eens live. Voor het eerst in mijn leven beleef ik Jan Fabre life. Het Palais des beaux Arts pakt uit met een geniale expo en het Louvre Lens wordt getest en gesmaakt. We trappen sapjes op de kinderwereldexpo, tekenen mee met the big draw en bouwen op de valreep mee aan/in het STAM.

Rafa werkt zich opnieuw naar numero uno. Bij de eerste tekenen van de lente verschijnt een trampoline in de tuin en waag ik me nog eens op mijn skates. De voorbode van een sportief jaar. 

Mijn dochter wordt vier. Ik leg eigenhandig mijn voortuin aan. We verwelkomen Roosje.

Eind mei stelt stubru de nieuwe hot shot voor. 'So good to me' wordt voor mij dé zomerhit van 2013. Het wordt een mooie zonnige zomer waarin ik volledig ontdooi en voel dat ik weer een beetje lééf. Prijs voor 'de beste beslissing van het jaar' gaat naar het reisje Frankrijk waar ik 'toute seul' met mijn meisje naartoe trek. Een boost voor mijn zelfvertrouwen. Plak er nog enkele toptripjes naar zee aan vast en ja, we zijn klaar voor een herstart van deze blog en een start to run. Louanne fietst op twee wielen en geeft haar eerste turnshow. Ikzelf zet mijn eerste stapjes in vrijgezellenland. C' était formidable, c' était fort minable.

Op naar 2014!

Kerstdagen, check!

Op kerstavond maakte ik voor mezelf een heel eenvoudig diner maar man, dat heeft gesmaakt! Daarna liet ik me verleiden door Jude Law in de melige kerstfilm 'The Holiday'. Een avondje me-time, een goede beslissing. 

Op kerstdag kwam ik zo waar in de sfeer met Chris Rea's 'driving home for Christmas'. Bedolven worden onder de knuffels van Louanne was dan ook mijn mooiste kerstgeschenk. 

Slapen als een blok zzz

Mijn blogje was eventjes in winterslaap. Deels omwille van drukte op het werk. Ik heb dan niet altijd zin om 's avonds weer achter het scherm te kruipen en te typen. Mijn zetelke met dekentje en Roosje lonken dan te veel.

Na een behoorlijk drukke werkweek(end), was er eigenlijk maar één advies mogelijk voor 'de grote dag': op tijd in bed kruipen. Dat was buiten een niet te missen verjaardags/ housewarming/ eindejaarsfeestje gerekend. Toch stond ik zondagochtend 15 december om 11 uur in de Topsporthal, klaar voor 'mijn' 5 km. Met aan mijn linkerzijde een sportieve dame en aan mijn rechterzijde een sportieve heer liep ik 'gezellig' langs de R4. Beetje teleurstellend parcours maar de aankomst in de topsporthal blijft euh...top!

Ik voel langs alle kanten dat ik een nieuwe uitdaging nodig heb. Ik durf dan ook te spreken van alweer een goed voornemen: op naar de 10 km!

Samen op stap

Op Sinterklaasavond bevind ik mij in het gezelschap van enkele vrijgezellen. Lekker eten en drinken, datingervaringen en tips uitwisselen. Leerrijk! Vrijdagavond, wij dertigers zijn dan moe en sommigen wat ziek, maar het is vrijdagavond en dus gaan we op stap, tot in de vroege uurtjes.

(copyright CR)

Sinterklaasochtend. Er ligt een vierjarige naast mij in bed. Dus gaan we op stap, in de vroege uurtjes (het is 5u20). Er is iemand ontzettend blij met wat er in haar schoentje ligt. En dus spelen we samen, zelfs Roosje komt er gezellig bij.

Het is soms moeilijk om beide wereldjes te combineren maar op dit moment zou ik geen van de twee kunnen missen. 

De berg genaamd december

December. De feestmaand. Vroeger vond ik deze maand super gezellig. Samen uitkijken naar de Sint, lichtjes in de kerstboom, kaarsjes, lekker eten, cadeautjes. Koud buiten, warm binnen. Aftellen naar een nieuw jaar. Sinds vorig jaar ben ik die beleving helaas verloren. De maand december is een gigantische berg geworden die ik op één of andere manier -en liefst zo snel mogelijk- moet zien over te geraken. Intussen heb ik geleerd dat gewoon luidop te zeggen. Er zijn namelijk nog (te) veel mensen die er hetzelfde over denken. 

Er zijn vrienden die me uitnodigen om kerst of eindejaar met hen door te brengen. Dat ontroert me en ik ben er dankbaar voor. Maar ik denk dat ik het dit jaar nog op mijn manier moet doen. Wees dus niet verbaasd als ik er wat emotioneel bij loop. Uiteraard verdient Louanne wél die gezelligheid en zal ik er alles aan doen om haar een fijne tijd te bezorgen. Ik ben dus niet van plan om in een donker hoekje weg te kruipen. Er staan ook voor mij deze maand nog enkele fijne evenementen op de agenda. Ik heb zo het gevoel dat dat voor mij de échte feestdagen zullen worden. Heel binnenkort is er die Winterloop waar ik al een tijdje naar uitkijk. En jawel, de eerste goede voornemens en zelfs concrete plannen voor 2014 zijn al gemaakt. En kijk, zo lijkt die berg al iets minder hoog.

Forbrydelsen I en III

Als ik de komende dagen niet blog, geen paniek, ik zit in het hoge noorden. Momenteel volg ik het derde seizoen van The Killing op canvas. Het eerste seizoen heb ik jammer genoeg gemist maar nu heb ik de dvd's te leen gekregen. Twee seizoenen tegelijk? Wij vrouwen kunnen dat! 

 

Free wifi

Een zondagochtend in De Ingang. Louanne verdwijnt samen met een hoop andere roze meisjes achter gesloten deuren voor een uurtje balletles. In de studio ernaast breakdancen stoere jongens. Ondertussen nestelen mama's en papa's zich aan een tafeltje met een kop koffie of -in mijn geval- een warme choco. Er is free wifi dus kruipt iedereen 'gezellig' achter zijn of haar I-pad of - in mijn geval - een ouderwetse laptop. De leerkrachten onder ons halen verbeterwerk boven en hier en daar duikt zo waar een papieren boek op. Maar de conversatie blijft hangen bij "is dit plaatsje nog vrij?" waarna iedereen naarstig achterstallige mails beantwoordt, facebookstatussen post, tweets de wereld in stuurt de e-krant leest of blogjes schrijft. Met de hele wereld in verbinding maar tegelijk ieder apart op zijn eilandje, ik blijf me erover verbazen.

Mottige muesli, magische moelleux

Vorige week kreeg ik het - te midden van een vergadering met artsen, paramedici en verpleegkundigen - behoorlijk benauwd. Er lag namelijk iets op mijn maag. Dat kan gebeuren. Maar ik was dus in goede handen en herstelde snel. Mede dankzij het nemen van extra rust en noodgedwongen een loopsessie over te slaan. 

Deze maandag ging ik niets vermoedend vrolijk en gezwind als altijd aan het werk. Mijn dagelijkse portie ontbijtgranen binnen handbereik. Helaas, niet snel na het verorberen van mijn ontbijt, kreeg ik het opnieuw behoorlijk benauwd. Er moet iets niet helemaal pluis geweest zijn met die zak muesli die ik - zoals u wel begrijpt - bij thuiskomst vernietigd heb. Hoewel ik deze 'gezonde' granen met appel, banaan en rozijntjes al maanden zonder enig probleem eet, ben ik intussen overgeschakeld op beschuitjes met confituur.

Mijn maag is terug de oude en kan met gemak moelleuxtjes met vanilleijs aan. Bestaat er een heerlijker winters dessert?

Bling bling friday

Stralend blauwe hemel. Lunch in het Belfort restaurant, de Gouden Vork 2013 van Zone 09. Héérlijke pasta en aangenaam gezelschap aan de overkant van de tafel. Niet slecht om je weekend mee te starten.

Slechts enkele uurtjes later bevind ik mij alweer in aangenaam gezelschap aperitievend in het Sphinx-café. We twijfelen nog even tussen Matt en Matthias maar kiezen dan voluit voor glitter and glamour met Behind The Candelabra. Prachtige film maar het gaat nog een tijdje duren eer ik dit 'schitterende' beeld uit m'n geheugen krijg:

Het noorderlicht

Dit jaar ben ik niet op de Boekenbeurs geraakt. Gelukkig heb ik geen gebrek aan inspiratie of titels op het 'to read'-lijstje. Mijn meest recente nachtkastjesexemplaar is een heerlijk 'zwijmelboek' van Nora Roberts. Je bij de eerste koude herfstdagen onderdompelen in een romantische thriller die zich afspeelt in nog koudere oorden. Verstand op nul en snel nog een hoofdstukje voor het slapen gaan. Dat gaat er vlotjes in.

I Love retro Techno

Mijn prinsesje zit dit weekend in Parijs! Ze heeft er ongetwijfeld een fijne tijd. Mama wil niet verweesd achter blijven en gaat voor hetzelfde. I Love Techno laten we passeren maar er is ook nog deze:

 

Man man man, er zijn daar plaatjes uit de kast gehaald en geweldig in de mix gesmeten. Wat dacht je van deze 'golden oldie' uit - je wilt het niet weten - 1995. Stilstaan was niet mogelijk, tenzij je op krukken liep. Merci Peter!

 

Winterklaar

Met pijn in het hart heb ik de trampoline gedemonteerd en (dit keer wel met hulp van de buurman) in de garage gedeponeerd. Vervolgens gans de garage op zijn kop gezet tot jawel, mijn wagen er IN past. Dat is voor het eerst sinds de enkele winters dat ik hier woon. Binnenkort (oh jee) bespaart bij dat bij het ochtendlijke spitsuur ettelijke minuten krabben en sneeuwruimen. Momenteel zorgt het 'zwarte gat' in de tuin voor heimwee naar de mooie zomer.

 

Tijd om de creativiteit aan te scherpen en leuke binnenspeelactiviteiten te verzinnen. Tips zijn welkom! 

Geheime expeditie

Vandaag werden we getrakteerd op klassiek miezerig herfstweer. Hoewel ik een herfstmens ben, word ook ik daar niet vrolijk van. Maar aangenaam lopen was het wél. Nog steeds zacht en van dit soort regen word je wel nat maar niet doorweekt. Niets dat een warme douche achteraf niet kan oplossen. Ook Louanne genoot na een weekje rust opnieuw van haar turnles. Ze zijn al flink aan het oefenen voor hun optreden en dat is allemaal erg geheim. Geheimpjes zijn 'in' bij mijn vierjarige.

Bij miezerig herfstweer halen we stilaan sjaals, mutsen en handschoenen boven. Dat geeft een rommeltje in mijn hal en het is geen geheim dat ik daar niet zo van houd. Dus trok ik met Louanne naar Ikea om een extra module expedit in huis te halen. Et voilà het is nog maar negen uur en ze staat al te blinken in mijn hal. Ik heb niet eens de buurman moeten halen voor versterking. Ondertussen hield Louanne zich stilletjes bezig in de woonkamer. Want zij kreeg een doosje cadeau 'voor mijn geheimpjes hé mama'.

Loopsessie gemist

Voor het eerst sinds de start van mijn start to run heb ik een loopsessie gemist. Geen paniek, ik zie het als een voorbode voor de komende winter. Drie keer per week trainen zal wellicht niet haalbaar blijven. Maar de goesting is er nog altijd. Ik liep deze week een tourtje op oud vertrouwd terrein, een fijne afwisseling.  

Wat een werkweek

Herfstvakantie. Dat betekent opvang zoeken voor dochterlief. Gelukkig kan ik rekenen op bomma en bompa die met plezier drie dagen drie (!) kindjes entertainen. Daarna is ze een paar daagjes bij papa. Ik blijf 'gewoon' aan het werk. Ik kan een uur langer slapen en toch nog vroeger op m'n bureau toekomen dan anders. Ik hoef geen avondspits school - koken - spelen - pyama aan - slaapritueel te trotseren. Ik kan 'gewoon' even bij de buren (te veel) kletsen bij een glaasje wijn (of twee). Ik kan 'gewoon' after work een filmpje meepikken en iets eten in aangenaam gezelschap.

Ik kan 'gewoon' naar een ex-collega in Brussel reizen en het lichtfestival meepikken.

Ik kan 'gewoon' op een feestdag als deze geheel mijn eigen goesting doen. Stilletjes aan leer ik van deze vrije momenten 'gewoon' te genieten. En dan morgen extra genieten als ik mijn kleine meid weer terug zie.

Hier komt de storm

Ik sta twee minuten op het strand. Mijn runtastic-app nét in gang gezet. En dan valt de regen met bakken uit de lucht. Ik loop richting De Haan. Het is letterlijk vechten tegen de wind. Ik zie geen hand voor mijn ogen, ik heb geen idee of ik richting zee of dijk loop maar probeer een rechte lijn te houden. In geen tijd ben ik doorweekt. Na één kilometer krijg ik bericht dat ik er al 8 minuten over doe. Ik bijt nog even door en keer dan om. Het zand vliegt over het strand als mistslierten. Ik zie niet meer waar ik mijn voeten zet, alleen zandwolken en golven. En ik vlieg mee. Een hallucinante ervaring!

Na kilometer 2 krijg ik eindelijk het juiste tempo te pakken. Ik heb een gigantische strook nat zand ter beschikking en er is geen kat op het strand te bespeuren. Met de wind in de rug loop ik richting Blankenberge. De zon breekt door. Dit is genieten! Halverwege steek ik de duinen over. Tegen de wind in mul zand en trapjes lopen, afzien! Dan verdwijn ik in de duinen en keer ik opnieuw richting Wenduine. Ik kom toe onder een stralend blauwe hemel. Deugd dat dat doet!

Fantastic!

Yes, mijn runtastic werkt! Ik heb nu al een paar 5km's in de benen. Belangrijkste aandachtspunt op dit moment is mijn podcast. Er is nog werk aan de winkel. Er vliegt een song af. Een kei-goeie plaat maar verkeerd ritme. Tony is een blijver en nu het volop herfst is, heb ik een nieuwe favoriet:

 

Morgen test ik de nieuwe lijst uit.



Ik wil ook een lief

Even niet geblogd omdat ik tegenwoordig weer enkele tv-programma's volg en een mooi boek aan het (her)lezen ben. Daar kruipt tijd in. Zo 's avonds in de zetel onder mijn dekentje naar The Killing kijken, heerlijk! Ik ben nog steeds 'fan' van De Rechtbank en mijn nieuwe favorietjes vallen op dinsdagavond. Dan is het op canvas 'Nooit meer dezelfde' en op vier 'Ik wil ook een lief'. Wat een hartverwarmend programma. Ik vind het ontroerend mooi en het relativeert mijn eigen 'gesukkel' in vrijgezellenland. Want vandaag voelde ik mij weer een grote sukkel.

Voor alle duidelijkheid, dit is geen - en ik herhaal GEEN- oproep. Ik heb mij zo waar eens op een datingsite gesmeten. Uit een rondvraag bij bevriende vrijgezellen, bleek dat namelijk een courante praktijk te zijn. Bon, ik heb daar twee of misschien drie (?) weken een profiel gehad en er zelfs een effectieve date aan over gehouden. Maar nee, het is niet mijn ding. Of nog niet, wie weet. Want daten, dat vraagt ook tijd en energie. En als ik die tijd spendeer onder mijn dekentje, zal er niet snel iemand naast mij in de zetel belanden.

Uiteraard is er dan nog de volgende kwestie, ik citeer met plezier mijn favoriete auteur Michael Cunningham: "Ze geloofde dat er voor vrouwen van haar leeftijd met haar eigenaardigheden geen mannen meer over waren. Streep maar weg, zei ze. Homo's. Getrouwde mannen. Mannen onder de vijfentwintig. Mannen boven de vijfentwintig die alleen maar geïnteresseerd zijn in jonge, mooie vrouwen. Mannen die nog onbezet zijn omdat ze zich niet kunnen binden. Mannen die gewoon klootzakken zijn. Verkrachters en lustmoordenaars. Goed, en dan. Wie is er nog over?'"

Ik wil maar zeggen. Het is niet simpel in vrijgezellenland. Maar ik vind het wel fijn om er met mede vrijgezellen te vertoeven. En ja, ik wil ook een lief, maar alles op zijn tijd.

     

Herfstschatten

Ik heb dit weekend veel tijd buiten doorgebracht. Om te beginnen twee toertjes Watersportbaan (eentje op vrijdag en eentje op zaterdag wel te verstaan). Intussen ben ik ingeschreven voor de Winterloop, jihaa!

 

 



Voorts genoten van mooie herfstwandelingen. Geef toe, wie wordt er niet een beetje nostalgisch van zo een plaatje:

 

Voor Louanne is de wandeling een echte schattenjacht. "Hé, jullie lopen hier zo maar voorbij" roept ze als ze trots een 'drielingeikel' toont. En "wauw, wat een mooi blaadje!" Heerlijk is dat, die oprechte verbazing en verwondering. Zo jammer dat we dat onderweg verliezen.



Not so (h)appy

Op woensdag geraak ik niet tijdig heen en weer naar de Watersportbaan dus blijft het rondjes lopen in de eigen buurt. Omdat het erg moeilijk is de afstand daarvan in te schatten, ging ik op zoek naar een run-app. En ja, ook om zo van die schone statistiekjes te kunnen bijhouden over hoe snel ik loop.

Helaas lijkt het erop dat mijn phone niet smart genoeg is voor zulke apps of dat ik zelf niet smart genoeg ben om die apps deftig te installeren. Zowel runkeeper als runtastic laten me in de steek. Ik kan ze downloaden maar dat is het dan ook. Ze willen maar niet opstarten. Iemand een cursus start to app?

De ultieme test

Alweer een prachtige herfstdag, we worden in de watten gelegd. Gisteren liep ik voor het eerst zonder wandelminuten. Vandaag is het tijd voor de ultieme test: de Watersportbaan! Daar sta ik dan. Het is vijf jaar geleden sinds mijn laatste toertje en dat was op m'n skates. Benieuwd wat het gaat geven.

Ik probeer niet te snel te starten en het me niet aan te trekken dat geroutineerde lopers mij één voor één inhalen. Ik loop met m'n eigen podcast, goeie keuze. Er kan nog aan gesleuteld worden maar een paar nummers hebben het gewenste effect. Tony 'the real thing' doet het bijvoorbeeld nog steeds. Het loopt lekker. Ik klok af op 39 minuten. Trots dat ik het gehaald heb? Bwah, om eerlijk te zijn, niet helemaal. Ik kan mijn 5 km maar tevreden ben ik nog niet. Tegen 15 december moet het beter. Start to run is duidelijk geen eindpunt maar het begin van een nieuw loopavontuur.

Herfstloopje

De blaadjes beginnen nu echt te vallen. Vandaag week 9 van mijn loopprogramma afgerond. Stralende zon was er niet meer bij, maar het is wel nog steeds erg zacht. Ik had bij de start van mijn programma nooit gedacht dat ik nog zo lang in zo'n goede weersomstandigheden zou kunnen lopen. Verbazingwekkend eigenlijk hoe vlot ik al door het programma geraakt ben. Het échte werk komt eraan.

Evi begint al afscheid te nemen en zich vragen te stellen over 'wat na start to run'? Wel ja, om eerlijk te zijn, kijk ik er naar uit om met m'n eigen muziek in de oren toertjes te doen. Dus begin ik stilaan aan het samenstellen van mijn eigen podcast. En volgende week ga ik voor de ultieme test: de Watersportbaan.

Acute aanval van alleen-igheid

Het kan je plots overvallen. Omringd zijn met mensen die oprecht om je geven en toch. Een acute aanval van eenzaamheid. Wat doe je eraan?

Je op sleeptouw laten nemen en je favoriete cocktail drinken

Eens goed uithuilen bij de prachtige nieuwe Hooverphonic:

 

Je lievelingspralines eten tot er nog maar eentje -net als jij- eenzaam achter blijft in het doosje

 

 

Met andere woorden: even de drama queen uithangen. Geen nood, dat waait wel weer over.

Het Louvre / Lens

Een blogje met terugwerkende kracht omdat het dat waard is. Wat is nog steeds mijn favoriete plekje in Parijs? Het Louvre (en bijhorende Tuileries). Ik zag ooit een docu over Jan Fabre die 's nachts alleen door de gangen van het Louvre dwaalt, subliem! Toen de plannen bekend werden om een nieuw Louvre te bouwen in Lens, was ik meteen enthousiast. Een stukje Louvre (nog) dicht(er) bij huis? Het eerste jaar stellen ze het museum gratis open voor het publiek, iemand nog een excuus om niet te gaan?

Uiteraard is het wat schaal betreft niet te evenaren. Maar wel een knap staaltje architectuur in een mooi stukje (nieuw aangelegde) natuur. In de Grande Galerie staan op een tijdslijn 10-tallen topstukken bij elkaar op 3000 m². Van een Egytische sarcofaag over Griekse goden via een Rubens en Rembrandt tot aan de oer-klassieker van Delacroix. Dat is overzichtelijk en bevattelijk genieten van begin tot eind. We zaten net tussen twee tijdelijke expo's in. Dat wordt de website in de gaten houden dus en bij de eerstvolgende interessante expo zijn we weer weg. Dit is een blijvertje.

Vlinders in oktober

Na een weekje blogstilte zijn we al in oktober beland. Het was een lastig weekje. De school draait nu echt op volle toeren. Willen of niet, dat brengt meer stress met zich mee. Tijd om de timemanagement skills wat aan te scherpen. Ik botste ook weer op een aantal beperkingen van het alleenstaande moederschap. Niets nieuws, maar soms confronterend en het ene moment heb je er meer last van dan het andere.

Maar het is waar wat ze zeggen: de dipjes worden minder diep en duren minder lang. Je leert ze ook herkennen en intussen weet je min of meer wat er tegen te doen. Gewoon aanvaarden dat het even wat minder gaat bijvoorbeeld. En blijven lopen. Zoals vandaag, terwijl het prachtig nazomert vlotjes week 8 afronden. Te midden van prille herfsttaferelen en de eerste vallende blaadjes. In het intussen vaste gezelschap van de grootvader met kinderwagen, de lopende grootvader (die het start to run programma duidelijk al heeft afgerond), mijn trouwe buddy de reiger en jawel enkele dappere vlinders. Ze fladderen er nog steeds vrolijk op los. Benieuwd wie het het langst volhoudt.

Louanne fietst!

Het neefje, de nichtjes, buurmeisjes en -jongens, ze fietsen al een tijdje rond op twee wielen. Louanne voelde zich nog steeds het best op haar gemak met haar loopfiets. Haar nieuwe 'gepimpte' K3-fiets (met zijwieltjes) kwam slechts sporadisch de garage uit. Daar komt nog bij dat ik zelf niet veel tijd en energie heb kunnen steken in het leren fietsen. Want als ik met haar over en weer cross, wie kookt er dan intussen? Ik had mezelf voorgenomen: ieder op eigen tempo en ze is nog maar 4, het zal voor volgende zomer zijn.

Tijdens het familieweekend is het nonkel Ken die Louanne letterlijk en figuurlijk een zetje geeft. En plots komt ze thuis van school 'mama, ik kan fietsen op twee wielen'. En jawel, ik hoefde slechts een paar keer heen en weer te lopen (extra looptraining kan geen kwaad) et voilà, ze kan hier mee met de straatbende. Wat een zalige nazomerse week heeft ze uitgekozen! Vandaag meteen met de fiets naar de turnles en mama van trots extra vleugels om week 7 (!) af te ronden.

Een blauwtje lopen

Vorig jaar moet zo ongeveer de meest crappy birthday ever geweest zijn. Dat wilde ik dit jaar absoluut vermijden. Met '33, the party' was ik enkele weken zoet: conceptje bedenken, guestlist opstellen, uitnodigingske (laten) maken en vooral: een playlist samenstellen. Uuuuuuuuuuuuren plezier heb ik daar aan beleefd en het resultaat mocht er wezen, al zeg ik het zelf :-) Een keertje alles los shaken in het gezelschap van fijne mensen die mij het afgelopen jaar al veel gesteund hebben. Wie er bij was weet: ik heb ervan genoten.

Maar ja, we zijn dus 33 en dat betekent dat ik vandaag (en wellicht ook morgen) nog een beetje afzie. Tot overmaat van ramp was vandaag een loopdag. Ik begon eraan met een zwaar hoofd en met de instelling 'een halve training is ook al goed'. Ik heb denk ik nog nooit zo traag gelopen maar ik heb wel mijn volledige les afgerond *trots*.  En toch ook een beetje 'blue' vandaag, van al de emoties, dabadee.

33

Deze ochtend vroeg (héél vroeg). Ik lees mijn eerste verjaardagswensen. Louanne is het eventjes vergeten maar dan 'oh mama, gelukkige verjaardag!' Ik krijg een dikke zoen. Ze heeft pedagogische studiedag. Ik breng haar een half dagje naar haar vroegere onthaalmama. Het is een blij weerzien. 

Ik heb (uiteraard) chocola mee voor de collega's. Wat heb ik toch lieve collega's! Mijn deur versierd, cadeautjes, zoenen, mailtjes, telefoontjes. Dat halve dagje is snel om. Louanne afhalen, naar de turnclub brengen. Een verjaardagstourtje lopen. Een verjaardagstaartje smullen. Louanne neemt foto's en verrast me met een mooie (héél mooie) tekening. Het zonnetje komt erdoor. Trampoline springen. Spaghetti eten. Een rolschaatsend buurmeisje aan de deur 'gelukkige verjaardag'. Twee vriendinnetjes die nog even samen spelen. Verhaaltje voor het slapen gaan. Nog meer verjaardagswensen. Wat een fijne dag. Oprecht: merci!

Storm op zee

Fluo duo

Ik blijf hier maar met primeurs komen: mijn eerste duoloop! Mijn partner is niet van de minste: mijn schoonbroer liep onlangs zijn eerste halve marathon. Tegen schemerdonker lopen we -alweer- richting zeedijk. Dit keer zijn we met gans de familie in Cadzand gestrand voor het weekend. Als twee lichtbakens lopen we langsheen Pure C en ademen we pure zeelucht in, heerlijk!

Halfway

Het mooiste seizoen van het jaar staat weer voor de deur. Ik ben een geboren herfstmens. Ik heb dan ook intens genoten van mijn allereerste regenloop. Enkel jammer dat waar ik voor vreesde ook klopt: mijn mooie vijverparcours is niet beloopbaar bij regenweer. Eén grote drassige vlakte en we willen niet uitschuiven en blessures oplopen dus verlegde ik mijn route naar de omliggende straatjes. En zo beste lezertjes, zit week vijf erop en dat betekent dat ik in de helft van mijn programma zit. *Trots* 

Mistig

In het vervolg denk ik twee keer na voor ik iets op mijn blog post. Na mijn strandloopje van zondagochtend was mijn hoofdje fris. Deze ochtend, dat was wat anders. Die wekker liep veel te vroeg af. Het fietstochtje naar school en vervolgens het werk viel zwaar tegen. De blaadjes beginnen al te vallen, ze dwarrelden zelfs rond in mijn hoofd. Uitgaan zoals in de jaren 90, dat gaat nog prima, recupereren daarentegen duidelijk iets minder. Vanavond blijven we dus niet op voor de finale van de US Open, ik zal wel dromen van de overwinning.

Dieper dan de diepste zee

Maandag nog een bijzonder interessante docu over New Beat bekeken op Canvas. Gisteren belandde ik één statie verder, op een 90s-feestje mét live optredens, in een Brugs jeugdhuis of all places. Hilariteit alom toen -jawel- Get Ready het podium besteeg. Enkel Jimmy en Koen bijven nog over van de originele bezetting maar volgens mij hadden ze gisteren meer fun op het podium dan zoveel jaren terug. Best wel pijnlijk toen ze vroegen hoe oud we waren in 1996 (sst!) want jawel, sommige aanwezigen waren dan zelfs nog niet geboren. 'Diep' mét bijhorende danspasjes, geweldig toch?! 

Van Brugge naar Wenduine is een kleintje, dus een overnachting aan het zeetje met een ochtendlijk strandloopje en het hoofdje is weer fris.

Boke met choco

Vandaag de start van week vijf van start to run. Nu ik mijn loopverslaving aan het opbouwen ben, tijd om mijn chocoladeverslaving af te bouwen. Komt Pierre Hermé met dit af:

Zeg niet zo maar een boke met choco. Ik citeer: une pâte à tartiner Infiniment Praliné Noisette, où le moelleux de la crème et le grain du praliné se rencontrent… une texture croustillante, délicieusement envahissante. Un 'désir de gourmand' qui réveille simplement l’envie d’y replonger la cuillère. Dat geeft vast ook terug energie na het lopen!

 



DJ Rafa

Ieder zijn talent. We zullen Rafa maar gewoon laten tennissen...

Rafa in the mix

Gelukkige slaaf

Plots was het dan september. Terug naar school. Louanne is prima gestart in de tweede kleuterklas, flinke meid! En plots wordt het dan weer druk druk druk. Druk op de baan, dus het fietsen naar het werk proberen we zo lang mogelijk vol te houden. Druk op het werk, met deadlines voor magazines die er in de zomer niet zijn. Een druk nieuw cultuurseizoen, wat prima van start ging met een literair avondje uit. De boekvoorstelling van de nieuwe Lanoye met een zalig zomers terrasje er achteraan. Heerlijk!

Wat is er beter om aan de drukte te ontsnappen dan een eindje te lopen? Deze namiddag was het ook al Louannes eerste turnles. En hoewel het me eigenlijk een tikkeltje te warm was, heb ik toch doorgezet. Week vier achter de rug! Gelukkig verslaafd aan lopen noemen ze dat.

Het loopvirus

Opgelet! Het lezen van deze blog kan besmettelijk zijn. Blijkbaar heb ik nog een paar individuen aangestoken met het loopvirus. Dat is wel fijn natuurlijk, zo groeit het groepje dat zich de Winterloop als doel stelt, worden er met plezier kinésessies gevolgd om weer paraat te staan en worden er vanuit luie ligzetels reisplannen mét loopschoenen gemaakt. Als we willen kunnen we elke week wel ergens met één of andere run meelopen maar als we dan toch moeten kiezen, gaan we hiervoor.

Scheldeloop

Verander eens van omgeving part II. Van Sint-Amands naar Mariekerke lopen (voor de duidelijkheid: niet Mariakerke dus!) is een makkie. Tussen al het groen door zie je de Schelde blinken en bij het ingaan van de laatste bocht toont ze zich in haar volle glorie. Nog even stretchen en dan neerploffen op een terrasje waar mijn fijn gezelschap alvast een aquarius bestelde. Kleef er nog een pasta à la Jeroen achteraan en week drie was voorbij voor ik het wist.

Lopen, lopen, lekker lopen!

Ik ben vlotjes in week drie beland en ben er oh zo trots op. Dankzij een gouden tip van een sportieve vriend zijn de hongeraanvallen na het lopen gestild. Een shake van bevroren vruchten (tropical mix! forest fruit!) met platte kaas, effectief en nog lekker ook. Hoe simpel kan het zijn?Intussen heb ik zelf ondervonden dat ook het omgekeerde werkt: eet een frozen yoghurt met fruitjes, liefst in lekker gezelschap, dan gaat het lopen eens zo vlotjes.

Ik train nu 'al' 27 minuten en zing luidop mee (de praattest, weet je wel). Gelukkig stoor ik er enkel de reigers mee, altijd trouw aanwezig tijdens mijn trainingen. Want Evi, geef toe 'baby baby' van Justin Bieber???

Eerste woordjes

Toen mijn meisje haar eerste woordjes brabbelde, was ik apetrots. Nu Louanne haar eerste woordjes schrijft, ben ik zo mogelijk nog trotser. En ontroerd. Zeker als ik zie wat voor haar nog steeds de belangrijkste zaken in haar wereldje zijn:

Roosje in een doosje

Gisterennamiddag met ons vier maanden jonge kitten Roosje naar de dierenarts voor een simpel spuitje. Piraat Louanne -recht van het circuskamp- staat paraat. Roosje zit braaf in haar mandje maar begint uiteraard in de wagen luid te janken. Louanne troost haar, twee meisjes samen op de achterbank.

Bij de dierenarts is het druk. Twintig minuten wachten is lang voor een vierjarige die wil - wat zeg ik, eist- dat haar Roosje uit het kooitje moet ‘want dat is zo zielig’. Het ooglapje van de stoere piraat verandert in een zwarte smurrie op haar handjes (en op mama’s kleed).

Dan is het onze beurt. Roosje is flink en Louanne verklaart trots ‘mama, ze weegt twee kilo’. Bij het spuitje lost Roosje een MIAUW waarop Louanne HARD in tranen uitbarst. Ontroostbaar is ze, haar Roosje die zo pijn heeft, dat wil ze niet. Roosje zelf zit al lang weer in haar mandje op weg naar huis als Louanne nog steeds nasnikkend en met besmeurd gezicht huiswaarts keert. ‘Ik wil nooit meer naar de dierenarts’. Ik kijk al uit naar de sterilisatie...

Delicatessen voor lopers

Ik begin het effect van het lopen al te voelen. Zou dat kunnen of is het puur psychologisch? Ik heb in ieder geval het idee dat ik het trampolinespringen met Louanne gemakkelijker en langer kan volhouden.

 

Conditie opbouwen en het mentale aspect zijn mijn hoofdredenen om te lopen. Gevolgd door de goesting en het plezier van het sporten. En ja, die paar kilootjes extra er weer af krijgen, zou een fijn neveneffect zijn. Maar als het blijft doorgaan zoals nu, gaat het eerder de omgekeerde richting uit. Want wat ik helaas ook merk, is dat ik meer eetlust heb. Eten dat ik doe en vooral… snoepen dat ik (weer) doe! Dus tips voor 'wat te eten na een loopje' zijn welkom. Vorige week smulde ik alvast van dit filmpje. Audrey! Parijs! Schoon!

The real thing

Yep yep, vanaf nu loop ik -zoals zovelen- in het gezelschap van Evi. Even wennen want ik begon mijn eigen chrono-app al gewoon te worden en had zelfs al een favoriete loopsong (Tony D. Bart - The Real Thing - extended version 6 minuten).

 

 

 

Maar ons Evi motiveert je tussendoor en ook haar muziek is best fijn. Eén van haar tips: 'verander eens van loopomgeving'. En als Evi het zegt... Wat dacht u van een strandloopje? Héérlijk! Het natte zand is een prima ondergrond, vechten tegen de wind of er juist van profiteren als die in je rug zit. Die zeelucht! Het uitzicht! Les 5 was voorbij voor ik het wist, dat gaan we nog doen!

 

 

Nooit meer echt moederdag

Ik weet het, het klinkt wat dramatisch. Uiteraard prijs ik me enorm gelukkig dat ik een fantastische mama heb om op 15 augustus te vieren. 'Wij' vieren dan Moederdag, dat is in Antwerpen al zo sinds 1913 en in Costa Rica als we de wiki mogen geloven. Ik ben dat koppig blijven volhouden tot Louanne vorig jaar in mei haar eerste knutselwerkje voor Moederdag maakte. Dit jaar kreeg ik in mei opnieuw een prachtig zelf gemaakt cadeautje met bijhorend gedichtje. En ja, als mama smelt je ter plekke.

Gisteren vierden we dan ook ‘bommafeest’ met traditionele bbq. Het was lekker en plezant en absoluut terecht om mijn mama in de bloemetjes te zetten. Toch is het op dagen als deze, ook al ben ik omringd met familie, weer een beetje lastig om alleen mama te zijn.

Met dank aan Anja en Alain van Belle & Bounce voor de fijne verrassing voor mijn mama én voor mezelf!

De Wondelgemse Watersportbaan

Als ik dan toch moet afzien, liefst in een aangename omgeving. Het is hier geweldig om te lopen! Ik stap buiten en loop langs kleine straatjes en fietsweggetjes, recht naar de vijvers. Het grindpad is niet zo’n aangename ondergrond maar eens op het zand/gras/schors is het heerlijk lopen. Ik vrees alleen dat het bij regenweer iets te modderig zal liggen, dat moet ik nog ondervinden. Ik heb voor het ogenblik geen flauw idee van afstand. Het lijkt me trouwens het best als ik dat nog even zo houd. Eerst langzaam die minuten opbouwen en… genieten!

 

The big 5

De vijf grote dingen die mij na de scheiding hebben recht gehouden:

1) Mijn dochter: voor haar sta ik ’s morgens op, kom ik op één of andere manier de dag door en kook ik. Haar kan ik vertroetelen en verzorgen. Met haar kan ik lachen en trampoline springen. Van haar krijg ik die onvoorwaardelijke liefde die ieder mens zo hard nodig heeft. Het is anders oh zo gemakkelijk om in je bed te blijven liggen en er niet meer uit te komen.

2) Familie, vrienden en buren: vertrouwenspersonen waar ik dag en nacht bij terecht kan, zonder voorwaarden. Die me nemen zoals ik ben met al mijn grillen en in wat voor gemoedstoestand dan ook. Die geduld hebben, naar me luisteren en steunen. Die mij uit mijn kot sleuren om leuke dingen mee te doen. Die af en toe gewoon eens ‘checken’ hoe het nu met me gaat. Die mij helpen bij allerhande praktische zaken. Niet evident want als je uit een relatie komt, heb je heel wat gemeenschappelijke vrienden waar nu eenmaal verschuivingen in optreden. 

3) Fijne collega’s: of we willen of niet, we brengen veel tijd door op het werk. Naast de puur professionele relatie kan het deugd doen om het tijdens de lunchbreak of in het kopielokaal eens niet over het werk te hebben.

4) Me, myself and I: opnieuw leren vertrouwen op mezelf. Als ik goed voor Louanne wil zorgen, moet ik goed voor mezelf zorgen. Dat betekent tijd voor mezelf maken. En dat beste mensen, is een leerproces waar ik steeds beter in word, maar tips blijven welkom!

5) Dankbaar zijn voor de kleine dingen des levens afkomstig van één van bovenstaande vier: een tekening krijgen met ‘mama en Louanne’, een glaasje wijn drinken op het terras van een vriend, je welkom voelen op het bureau van een collega, een ‘draadgesprek’ voeren met de buur, helemaal zelf een schilderij omhoog hangen en ga zo maar door.
 
Zoals gisterenmiddag. Bijkletsen met m’n ‘oudste’ vriendin bij prachtige foto’s en reisverhalen uit Namibië en thuis bijpassende tekeningen vinden van Louanne.

Voetje voor voetje

Het afgelopen jaar is mijn conditie er niet bepaald op verbeterd. Sommige mensen vallen af van stress, anderen storten zich op comfort food en ik? Ik eet (te veel) chocolade. Vervolgens belandde ik in het verhaal van de kip of het ei: ik had geen energie om aan sport te doen, hoewel ik wist dat ik van sporten meer energie zou krijgen. Gelukkig deelde mijn life coach mee dat het maar normaal was dat ik zonder energie zat gezien de omstandigheden, ha! 

 

Intussen begon het steeds meer te kriebelen om weer te gaan lopen maar lag ik ervan wakker hoe ik dat dan praktisch zou moeten aanpakken zonder wekelijks een babysit te moeten inschakelen. Dat is nog zo'n nadeel van alleenstaande mama te zijn: van kleine onnozele praktische zaken kan ik de wanhoop nabij zijn.

 

En plots heb ik het licht gezien. Ik breng Louanne naar de turnles, loop een toertje en haal haar vervolgens terug op. De twee meisjes die samen gaan sporten, de max! De tweede trainingsdag zet ik op mijn andere halve dag tijdskrediet (dat is de beste beslissing die ik afgelopen jaar genomen heb, moet ik bij gelegenheid eens over bloggen). Desnoods een derde trainingsdag in het weekend, al kreeg ik al van enkelen de raad om het bij twee dagen per week te houden, we zien wel.

 

Opdracht nummer 1: een Decathlonneke doen voor een compleet nieuwe loopoutfit want shoppen is fun en daar wordt een vrouw altijd happy van. Gisteren startte ik met volle goesting week 1, les 1 van start to run met als doel op 15 december 5 km te lopen. Dat deed deugd! Gisteren althans, vandaag al spierpijn. Je moet niet vragen hoe erg het met mij gesteld is. Dat ik nog ga afzien, zeg ik u.

Fan van Linda

‘Verlaten vrouwen’ van Corine Koole is gebaseerd op echte verhalen van Nederlandse vrouwen. De rubriek verscheen in het tijdschrift LINDA en het boek ligt nu op mijn nachtkastje. Ontspannende lectuur is het uiteraard niet maar het is oh zo herkenbaar en daarom alleen al doet het deugd. Weten dat je niet de enige bent is misschien een magere troost maar toch geeft het je op één of andere bizarre manier moed. Want welke verschrikkingen deze vrouwen ook hebben moeten doorstaan (toegeven, er zijn ook verlaten mannen maar er zit toch een opvallend terugkerend patroon van kl*tzakkerig gedrag in), ze staan er wel weer terug, alleen of met een nieuwe partner/ gezin.

En dat het normaal is dat je de eerste maanden in ‘overlevingsmodus’ schakelt en dat het tijd nodig heeft voor je weer een beetje kan ‘leven’ en dat je sommige dingen gewoon nooit zal begrijpen en dus maar beter los laat. En dat er één ding is wat ontzettend helpt: lopen! Daarover later meer.

 

In het najaar volgt de gelijknamige serie op de Nederlandse zender RTL 4, uiteraard bedacht door Linda. Ik ben geen fan van scripted reality dus ik weet niet of het wel iets voor mij wordt, maar ik ben wel fan van de fictieserie ‘Divorce’, ook al van (en met!) Linda. De laatste aflevering haalde in Nederland meer dan 2 miljoen kijkers. Bij ons speelde de serie op donderdagavond op vtm en heb ik er niemand wat over horen zeggen. Hilarisch vond ik de avonturen van David, Boudewijn en Joris. Alweer dat herkenbare. Drama met een vleugje humor, that’s me! Zeg eens, wie van de drie kies jij?
 

Eva

Een jaar blogstilte. Wat als ik nu eens – zoals een collega suggereerde - nieuw leven blaas in mijn online leventje? Even die redenen overlopen waarom ik er mee stopte:

1) De frequentie van bloggen, daar kan ik op dit moment nog niet veel over zeggen, we zien wel, no pressure.
2) Het ‘moeten’ lijkt zich weer te hebben verruild voor ‘goesting’
3) het Aertsparadijs is meer dan ooit ‘mijn’ project, al is Louanne niet weg te denken uit mijn leventje
4) Ik zal een nieuw lezerspubliek moeten opbouwen
5) Facebook is fun maar oh zo vluchtig
Moet ik wel gewoon verder bloggen op dezelfde site en met dezelfde titel en zo? Een jaar geleden viel ik immers pardoes uit het paradijs dat 'gezin' heet. Met beide voeten op de grond? Ik durf wel degelijk straffere taal te gebruiken. Van de hand Gods geslagen. Een reisje naar de hel.
Stilaan, stap voor stap, probeer ik er weer bovenop te geraken en mijn plekje op de wereld te heroveren. Schrijven heeft steeds therapeutisch gewerkt dus waarom niet? Verhalen van lotgenoten, dat helpt, getuige het boek ‘Verlaten vrouwen’ van Carine Koole. Meteen een volgend item om over te bloggen. Tot gauw!